မိုးကုပ္ကုပ္၀ယ္
အို- ႐ုတ္တရက္၊ မ်ဥ္းျဖဴစက္၍
ကြဲအက္ေၾကာင္းရာ၊ ဟ ဟ လာၿပီး
မိုးျပာကိုျဖတ္၊ ပတၱျမားရည္
စီးလည္အဟုန္၊ နီျမန္းကုန္သည္
အာ႐ုဏ္ေပၚစ ၀ိုးတ၀ါး။

မႈန္မႊားမႊားလွ်င္
၀ိုး၀ါးတိတ္ဆိတ္၊ ၾကယ္ေရာင္ရိပ္၀ယ္
ျမစ္ဆိပ္ႏွင့္လည္း၊ မနီးမေ၀း
ေခ်ာင္း႐ိုးေဘးမွ၊ ေျဖးေျဖးညႇင္းညႇင္း
ေလွတစင္းထက္၊ ေတာတြင္းသားပ်ိဳ
ဖ်ဥ္လက္တိုႏွင့္၊ ကိုယ္ကို၀ပ္၍
စိုက္စိုက္ေ႐ြ႔သည္၊ ေျခာက္ေသြ႔ျမက္ထံုး
ေကာက္႐ိုးဖံုးလ်က္၊ ကြယ္ပုန္း၀ွက္လာ
ယူကာလက္ေထာက္၊ အလ်ားေမွာက္သည္
ေလွေအာက္၀မ္းမွ စက္ေသနတ္။

အေမွာင္ရိပ္၀ယ္
ေမွးမွိတ္ၿငိမ္သက္၊ ေခ်ာင္းေကြ႔ထက္တြင္
အုပ္႐ွက္ေထြးေရာ၊ သင္ေပါင္းေတာ၏
ေနာက္ေက်ာေစးပ်စ္၊ ေသာင္ေရစစ္မွ
ဖက္ဆစ္ကင္းေစာင့္ စစ္စခန္း။

ေခ်ာင္းကိုေကြ႔ေသာ္
ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ခ်င္း၊ ေျမငူရင္းသို႔
ခ်ဥ္းကပ္ေလွာ္ကာ၊ နီး၍လာလွ်င္
အသာ႐ုတ္ခ်င္း၊ တိတ္ဆိတ္မင္းကို
ၿဖိဳခြင္းျပင္းထန္၊ ေသနတ္သံသည္
ျမစ္ယံ ပဲ့တင္ ထပ္သတည္း။

ေငြလေရာင္လွ်င္
အေမွာင္ညရိပ္၊ ေသးေသးစိပ္သား
မိုးထိပ္တိမ္ေမာ္၊ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေပၚသည္
စေႏၵာ္ၿပံဳးလွည့္၊ ငံ႔ုကာၾကည့္႐ွင့္
ထြန္းသည့္ညဥ့္ခါ၊ ထိန္ထိန္သာေသာ္
က်ယ္စြ၀န္းလ်ား၊ လယ္ကြင္းနားမွ
ေတာဖ်ားညိဳ႔အုပ္၊ မွိတ္တုတ္တုတ္လွ်င္
ယိမ္းလႈပ္ျပကာ၊ မီးအိမ္၀ါႏွင့္
အာကာျပာမိႈင္း၊ တြဲလြဲဆိုင္း၍
ျဖဴ၀ိုင္းစက္စက္၊ ဆင္းလာသက္မွ
လက္လက္ေရာင္ထင္၊ က်သြင္သြင္သည္
ေလယာဥ္ေပၚမွ စစ္ရိကၡာ။

႐ြာတ႐ြာကား
မိႈင္းျပာမဲညိဳ႔၊ မီး႐ိႈ႔ေလာင္ကၽြမ္း
တင္း၀င္ရမ္းေၾကာင့္၊ ပရမ္းပတာ
ထြက္ေျပး႐ွာရ၊ လဟာေသြ႔ေသြ႔
ခိုးေငြ႔ေ၀ေ၀၊ မီးေလာင္ေျမမွ
ႏြမ္းေခြေပ်ာင္းယဲ့၊ ညင္းေလဖြဲ႔က
သဲ့သဲ့ေခြးေဟာင္သံတကား။

ခေရပြင့္လွ်င္
ေႂကြရင့္၀ါ၀ါ၊ ေျမ၌မွာလွ်င္
ေရာကာေပါင္း႐ွက္၊ ေဟာင္းသစ္႐ြက္ႏွင့္
တ၀က္ေမာင္းနီ၊ ေ၀့လည္လည္ကို
ေလခ်ီသုတ္ျဖဴး၊ နီ၀ါကူးသည္
ေႏြဦးေပါက္မို႔ ေရာ္႐ြက္ေႂကြ။

ရင့္ေႂကြေညာင္းသည္
႐ြက္ေဟာင္းစြန္႔ပစ္၊ ဘ၀သစ္သို႔
သနစ္ေျပာင္းမည္၊ ဖူးသစ္မီသည္
အနီထဲမွၾကယ္ျဖဴပြင့္။

ဒဂုန္တာရာ
{တာရာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၄၇}
[ဒဂုန္တာရာ၏ဒဂုန္တာရာ ႏွင့္ သူ၏ကဗ်ာ၊ စာအုပ္ ဒုတိယႏွိပ္ျခင္း၊ ၁၉၆၇ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]

/*Maya magazine မွာဖတ္ဖူးတာပါ*/