ေမြးဖြားစ အဲဒီတုန္းက
ေတြးထင္ကုိင္တြယ္ခဲ့သလုိပင္
ခပ္ဖြဲဖြဲအျပာပါးပါး ႏွင္းေတြေ၀လုိ႕ရယ္
ငါ အခုျပက္ရယ္ျပဳပုံမ်ဳိးနဲ႕ ျခားနားလြန္းတယ္။

တစ္ခါစစ္႐ႈံး၍
ႏွစ္သုံးဆယ္ သည္းခံတတ္ခဲ့ျခင္းအတတ္
ေမႊးၾကဴလုိေသာ ပန္းခင္းမွာ
တစ္ဆစ္ဆစ္ ပ်ားမ်ားတုပ္ေသာ ဒဏ္ရာ
ေရာင္ကုိင္းစဥ္
မခင္တြယ္လုိေတာ့ျခင္း အဆိပ္ခြက္
ငါ့လက္မွာ တုန္ရီလ်က္။

စုေဆာင္းမိတဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္နဲ႕အျပည့္
ေခတ္၏ ကာလ၏. . .တဲ့
သူ႕ရဲ႕ရည္းစားစကားေၾကာင့္ ပင္လယ္သြားမယ္။

လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ပစ္ကြင္းထဲ
မဲမဲတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္
ရြရြလႈပ္လုိ႕ ပူေဖာင္းေတြ။
ေန႕အတူ ညအတူ
အျဖဴသုံးဖုိ႕၀န္ေလး

အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မ်ားကုိ ဇြန္းနဲ႕ခပ္
ခင္ဗ်ား သိပ္ျပတ္သားပါတယ္။

ရမက္အလုိႀကီးလြန္းလုိ႕ေပါ့
ဒီလူမေသေတာ့တာ။

အားလုံးအေပၚ မေကာင္းႏုိင္ေသးပါ
အေကာင္းဆုံးလူနည္းနည္းကုိ ေကာင္းခဲ့ရန္. . .
ရင္ကြဲနာက် ေခါင္းဖြက္ထားဆဲ။

ပျခဳပ္တြင္းမွ သီခ်င္းထြက္ေပၚလာရာ
ငါ့ဦးေခါင္းအေရျပားတစ္ျပင္မွာ
ေႁမြေဟာက္ေတြ ႐ႈပ္ေထြးရွည္လ်ားလွေပါ့။

“ဘယ္ႏွယ့္လဲ”
သူရဲေကာင္းက ေမးခြန္းထမ္းလုိ႕။

“တစ္လမ္းသာရွိပါတယ္”
လူမုိက္မုိ႕ ယဥ္ေက်းမႈရြက္လုိ႕။

တစ္ခါ . . .
အစြန္းတြက္စကားသံ
ကားသံနဲ႕ ေပါက္တူးသံ
အဘိဓမၼာမ်ား ေျခဒရြတ္ဆြဲ
ေဟာေျပာပြဲေန႕မ်ား နီးကပ္လာျပန္ပါၿပီ။

ျမင္ေနက် ဆင္ျခင္တုံတရားဟာ
ခါးလုိက္ . . .ခ်ဳိလုိက္။

လူငယ္ဟာ လူငယ္နဲ႕မတူတဲ့ အရသာဟာ
အ၀ုိင္းစက္စက္
ေလးေထာင့္ကြက္ကြက္။

မိန္းမရယ္
အျပစ္မရွိေသာ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းတစ္ခု
ငါ့အတြက္ ျပဳစုေပးဖုိ႕ပဲေျပာတာပါ။

နာက်င္မႈမ်ား သိပ္သည္းမွ
အေၾကာေျပလာေသာေသြးမ်ား
ေသသပ္စြာ ႏႈတ္ခမ္းသုတ္တာ ႀကံဳဖူးတယ္။

ေဟာဟုိ လူအေရာက္နည္းတဲ့ ေတာင္ကုန္းနံေဘးမွာ
ရာဇ၀င္ဆုိတာကုိ ပူေဇာ္ပါတယ္။

အိပ္မက္ကုိႏြားႏုိ႕နဲ႕
တပ္ဆင္ၿပီးစ စက္တင္ဘာညေနမွာ
ဖ်င္ကုလားထုိင္နဲ႕ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ထုိင္ေနသူဟာ
ငါ့ေပါ့။ ။

ေအာင္ခ်ိမ့္