တကယ္ပါ
ခပ္၀ါး၀ါးအၿပံဳးေတြေနာက္လိုက္ရင္း
ငါေရခ်ိန္ကိုက္ခဲ့ဖူးတယ္

ပုခံုးပုတ္ ေက်ာသတ္ .. အဲဒီလိုခ်ီးေၿမွာက္ေတြအတြက္
ေခ်ာက္ဆိုတာသိရက္နဲ ့ မေရတြက္ႏိူင္ေအာင္ ခုန္ဆင္းဖူးတယ္

မတရားမွန္းေတာ့သိပါရဲ့
ဒီေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ လူၿဖစ္လဲရွံဳး
အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့တဲ့ မခ်ိၿပံဳးေတြလဲ ၿပံဳးဖူးတယ္

ၿပီးစလြယ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ ့အဖ်ားမရွိတဲ့သီအိုရီေတြၾကားမွာ
အသက္၀၀မရွဳခဲ့ရတဲ့ညေတြ အၾကိမ္တရာမကၿဖတ္သန္းဖူးတယ္

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရကို ပက္ပက္စက္စက္ဆဲေရးၿပီး
မီးမရွိတဲ့ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာထိုင္ငိုဖူးတယ္

အဲဒီလိုေတြနဲ ့
မဆံုးေသးတဲ့ ငါ့ကဗ်ာကိုအဆံုးသတ္ဖို ့ၾကိဳးစားတုန္း
ေဟာဒီ ဆင္ၿခင္တံုတရားက ….
ရုတ္တရက္ လမ္းခြဲစကားဆိုတယ္

ႏွလံုးသားလက္မဲ ့ နဲ ့လူတစ္ေယာက္ေပါ့
နီယြန္မရွိတဲ့လမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေလရဲ့ ….

In: ကဗ်ာ Posted By: redoranda Date: Jul 21, 2009  All Time