လမ္းမၾကီးတစ္ခုထဲကို ငါေလွ်ာက္၀င္လာခဲ့တယ္..
ငါနဲ့စတင္ မိတ္ဆက္ရတာ ၀ါက်င့္က်င့္ သစ္ရြက္ေၾကြေတြေပါ့
အဲဒီ့ေနာက္ ငါၿမင္ရတယ္.
ေၾကြေတာ့မယ့္သစ္ရြက္ေတြနဲ့
အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတဲ့ သစ္ပင္အိုၾကီးေတြ..
တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ မာနေတြနဲ့
ၾကီးစိုးေနတဲ့ အမုန္းတရားေတြ
မႈန္၀ါး၀ါးၾကင္နာမႈေတြနဲ့
ရက္ရက္စက္စက္နာက်င္မႈေတြ
စုတ္ၿပတ္သတ္ေနတဲ့ အဇၥ်တၱေတြနဲ့
ထက္ရွေနတဲ့ အတၱေတြ
ၿပီးေတာ့…ကြဲအက္ေနတဲ့ စာနာမႈေတြနဲ့
အေငြ ့ပ်ံ ပ်က္သုဥ္းေနတဲ့ ေဖးမကူညီမႈေတြေပါ့..
ဗလာၿဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ ့ ငါ့ကိုၾကည့္ၿပီး
ဖာေထးၿပဳၿပင္ထားတဲ့ အၿပံဳးတုေတြကပ္လို့
မသန္ ့ရွင္းတဲ့ လက္ အစံုနဲ့
ရင္ဘတ္မပါပဲ ငါ့ကို ေပြ ့ဖက္ႏႈတ္ဆက္ၾကဦးမယ္..
သူတို့ေတြက..
တခ်ိဳ့တခ်ိဳ့ေတြကို ဦးညြတ္ၿပံဳးၿပၿပီး
တခ်ိဳ့ တခ်ိဳ့ေတြကိုေတာ့ ဖိႏွိပ္အႏိုင္ယူတတ္ေသးတယ္..
၀မ္းသာ အားရေၿပာတဲ့ သူတို့ရဲ့ စကားကေတာ့
ဒါဟာေလာကနိယာမပဲတဲ့
ေနကာ မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ သူတို့မ်က္လံုးေတြရဲ့
မၿမင္ႏိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ
စြန့္ပစ္ခံထားရတဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြရွိတယ္..
ေမတၱာတရားေတြ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေနတဲ့
အပယ္ခံသားသမီးေတြ ရွိတယ္..
ဗိုက္ဆာလို့ ငိုေနတဲ့ ကေလးေတြရွိတယ္..
ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္းခံေနရတဲ့ တိရစ ၦာန္ေတြရွိတယ္..
အဲဒီ့လမ္းမကေန ၿပန္ေၿပးထြက္လာခ်င္တယ္..
ဒါေပမယ့္..
ငါရဲ့ ပုခံုးေပၚမွာ ေလးလံတဲ့ ၀တၱရားေတြရွိတယ္..
ဒါေတြကိုၾကည့္ရင္းနဲ့ပဲ
မိုင္ေထာင္ခ်ီေ၀းတဲ့ ခရီးေတြကို
မဆံုးမခ်င္း ငါဆက္ေလွ်ာက္ေနရဦးမယ္..
အဲဒါေတြကို ငါၿမင္ရတယ္
ဟုတ္တယ္.. ၿမင္ေနရတယ္
ၿပီးေတာ့.. ၿမင္ေနရဦးမယ္..
ငါ၀င္လာတဲ့လမ္းမၾကီးထက္မွာေလ….။ ။