ကိုေရာင္ေပ်ာက္ေသာေလာက
<!– /* Font Definitions */ @font-face {font-family:”Cordia New”; panose-1:2 11 3 4 2 2 2 2 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:16777219 0 0 0 65537 0;} @font-face {font-family:”Arial Unicode MS”; panose-1:2 11 6 4 2 2 2 2 2 4; mso-font-charset:128; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1 -369098753 63 0 4129279 0;} @font-face {font-family:Calibri; panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1610611985 1073750139 0 0 159 0;} @font-face {font-family:Zawgyi-One; panose-1:2 11 6 4 3 5 4 4 2 4; mso-font-charset:0; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:1627421319 -2147483648 8 0 66047 0;} @font-face {font-family:”\@Arial Unicode MS”; panose-1:2 11 6 4 2 2 2 2 2 4; mso-font-charset:128; mso-generic-font-family:swiss; mso-font-pitch:variable; mso-font-signature:-1 -369098753 63 0 4129279 0;} /* Style Definitions */ p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal {mso-style-parent:””; margin-top:0in; margin-right:0in; margin-bottom:10.0pt; margin-left:0in; line-height:115%; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:Calibri; mso-fareast-font-family:”Times New Roman”; mso-bidi-font-family:”Cordia New”; mso-fareast-language:EN-US; mso-bidi-language:AR-SA;} @page Section1 {size:8.5in 11.0in; margin:1.0in 1.25in 1.0in 1.25in; mso-header-margin:.5in; mso-footer-margin:.5in; mso-paper-source:0;} div.Section1 {page:Section1;} –>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:”Table Normal”;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
အို အသင္ ေလာက မင္းသာသက္ရွိထင္ရွားရွိတယ္ဆိုရင္
ရုပ္လံုးေလးနဲနဲေလာက္ထြက္ျပစမ္း ပါ ငါမင္းနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ
ငါမင္းကိုဘယ္ေလာက္မင္းကို ရြံၿပီးမုန္းေနလဲဆိုတာကို ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ
ဖာတစ္လံုးေခါင္းၾကား ရုပ္ရွင္ထဲကလိုေပါ႔…………
အို အသင္ ေလာက ငါလဲလူဘဲကြ အျမဲတမ္းဘယ္ ျပံဳးနိုင္မလဲကြ
စိတ္မပါရင္ဘာမွမလုပ္တက္တဲ႔ငါကို မင္းက ငိုကမဲ႔ေနရာေတြမွာ ရယ္ခိုင္းတယ္
မဲ႔ရမဲ႔ေနရာေတြက်ေတာ႔ ျပံဳးခိုင္းျပန္တယ္ ငါမ်က္ေရေတြကိုမင္း ၀ိုင္ျဖဴတခြက္ လိုလုပ္ေသာက္တယ္ ငါအျပံဳးေတြကိုမင္းက ပန္သီးေလးလိုအခြန္ခြာၿပီး စားတယ္………
ငါမင္းကိုမရွင္နိုင္ငါဘူးကြာ မင္းနဲ႔ရွင္လိုက္တိုင္းငါဘဲရံွဳး ရွံဳးသြားတယ္
ငါကေတာ႔ မင္းရဲ႕ငယ္နိုင္ႀကီးေပါ႔ ေလာကရာ ၾကာလာေတာ႔လဲငါနာက်င္လွၿပီ
ငါကလဲ မင္းဖန္ဆင္းထားတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြေပၚမွ ရြက္လႊင္႔လာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာလွၿပီ………..
ငါေတာ္ေတာ္ေမာလွပါၿပီ…………
ဒါေပမဲ႔ ေလာက ဒီေန႔အတြက္ေတာ႔ ငါမင္းကို ေစာက္ရမ္းမုန္းတယ္ ကြာ