စပယ္ျမစ္ေပၚက
ႏွင္းဆီရြက္ေလွငယ္
ခ်ယ္ရီကႏၲာရကိုျဖတ္ဖို ့
သစ္ရြက္ဖိနပ္ေလး
ေမ့က်န္ခဲ့ေသးသတဲ့ …။

ခရမ္းျပာေရာင္သမ္းလို႔
အလြမ္းနဲ႔ ျဖည့္ထားတဲ့ဝိုင္ခြက္
သစ္ခြပြင့္ေပၚ
အိပ္ေပ်ာ္ကာေနေလရဲ့
ညီမေလးေရ ….‎
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေအာင္ သိမ္းထားလိုက္ပါ့မယ္။

ကန္ေရျပင္အေမွာင္ည
ကဲြအက္ရွတဲ့ လေရာင္ျခည္လို
မပီဝိုးဝါး နီးေဝးခါးသီးစိမ္းျမ
ရာမယန သမင္လိုက္ခန္း
လြမ္းလိုက္တာကြယ္။

ဆဟာရမွာ
ပ်ပ်ေလးျမင္ေနရတဲ့
သက္တန္႔ရဲ့အဆံုး
ကိုယ္သြားရွာဦးမယ္
လိုက္ခြင့္ႀကံဳရင္ေတာင္
မေခၚရက္ပါဘူး ကေလးရယ္
ကႏၲာရမွာ …‎
ေကာ္ဖီဆိုင္မရိွ
ဝိုင္မရိွ ..‎
ႏွင္းဆီမရိွ ..‎
‎… … မရိွ၊ … … … မရိွ။

ႏွင္းဆီ႐ိုးေတြအျပည့္နဲ႔
ငရဲျပည္က ရြာခ်တဲ့မိုးေရ …‎
ခါးေနသလိုလို
သၾကားေတြခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔
ငိုလို႔လဲမရ
အမွတ္တရဆိုတာ
တရံတခါမွာ
အနာရြတ္ေဟာင္းတစ္ခုလို
ျပန္ေျပာင္းျမင္ရင္
နာက်င္ေစတတ္လြန္းလို႔
ငါ …‎
ဘာကိုမွ
သိမ္းမထားခ်င္ေတာ့ဘူး။

အခုေတာ့လဲ
အားလံုး အကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္ကာမွ
မင္းပံုရိပ္ေလးတစ္စ
ရင္ထဲမွာ မိွန္မိွန္ေလး လာက်န္ေနေသးတယ္။

ျပန္လာခဲ့ရင္ေတာ့
ကႏၲာရမွာ ….‎
မိုးရြာရင္
ခရမ္းျပာပန္းတခင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ
ကိုယ္ မင္းကိုေျပာျပႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္
အလြန္ဆံုးရိွလွ
တစ္ေထာင့္တစ္ညေပါ့ ..‎
ညီမေလးခရမ္းျပာရယ္ … … ။

In: ကဗ်ာ Posted By: harry Date: Jun 6, 2009  All Time