ခု ကြၽန္မက
စတုတၳ ကမၻာႀကီးမွာ
စတုတၳတန္း ေက်ာင္းသူ
ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္မွာ ကြၽန္မဟာ
ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီ လာမယ့္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း
ကြၽန္မဟာ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ထင္ေစရမယ္
ကြၽန္မထင္တာ မွားခဲ့ရင္လည္း
အေဖက အဲဒီလိုပဲျမင္လိမ့္မယ္။

ကြၽန္မက
ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ မႀကိဳက္ဘူး
စိန္ပန္းနီနီေတြပဲႀကိဳက္တယ္
ေဒါက္ဖိနပ္စီးၿပီးၾကည့္တာထက္
ေလာကႀကီးကို ဥာဏ္ပညာေထာက္ၿပီး ၾကည့္တာ ပိုႀကိဳက္တယ္
အေဖကေျပာတယ္ေလ
ေရႊ၊ ေငြ၊ ပတၱျမားေတြထက္
လည္ပင္းမွာ
အမွန္တရားကို ဆြဲပါတဲ့

အေဖက
အေဖကေလ ကမၻာကို ကဗ်ာလို႔ ထင္တဲ့သူ
“သူ႔ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ သမၼတ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ
ကဗ်ာဆရာေတြ ပါခြင့္မရွိ” အဲဒီလို
ပေလတိုေျပာခဲ့တာကို သေဘာက်တဲ့သူ
ကြၽန္မကိုေတာ့
ကဗ်ာကို ကမၻာလို႔ ထင္ေစခ်င္သလား
ကြၽန္မကို
ကဗ်ာဆရာနဲ႔တူတယ္တဲ့
ဘယ့္ႏွယ္ ကြၽန္မကို
အင္ဂ်လီနာဂ်ဳိလီနဲ႔ တူတယ္ မေျပာဘဲ
ကဗ်ာဆရာနဲ႔ တူေစခ်င္ရတာလဲ
ခုမွ ကြၽန္မက ေသးေသးမႊားမႊား
စပါးက်ီထဲက ခုန္ဆင္းလာခါစ စပါးေစ့ ကေလး

ကြၽန္မ လြယ္အိတ္ထဲမွာ
ခုမွ အနာဂတ္က ကိုယ္၀န္ေဆာင္တုန္း
ခုမွ ကြၽန္မလြယ္အိတ္ထဲမွာ
ကြၽန္မကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးကို တိုင္းဖို႔
သစ္သားေပတံေလးတစ္ေခ်ာင္း
ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ဖို႔
ဗလာစာအုပ္နဲ႔
ကြၽန္မလို ပိန္ပိန္ပါးပါးခဲတံ(သို႔) ေဘာပင္ေလး တစ္ေခ်ာင္း
ခဲဖ်က္ေတြက
ခဏခဏ က်ေပ်ာက္လို႔တဲ့
အေဖက ၀ယ္မေပးေတာ့ဘူး

အေဖက
သမီးကို အနာဂတ္က အလစ္ေခ်ာင္းေနတာတဲ့

ကြၽန္မ အခု လမ္းေတြကို အလြတ္က်က္ေနတယ္
အေဖေပးခဲ့တဲ့လြယ္အိတ္ေလးထဲမွာ ကြၽန္မဟာ လံုျခံဳလို႔
လိုက္ခဲ့တယ္။ အေဖနဲ႔ လမ္းရဲ႕ေခၚရာ
တစ္ခ်ိန္မွာ လမ္းနဲ႔အေဖ့ကို ျပန္ေခၚဖို႔
မနက္မိုးလင္းလို႔ ျပတင္းေပါက္ လိုက္ကာကို
ဆြဲတင္ရင္း လင္းလာတဲ့ တစ္စ ႏွစ္စ
ျမင္ကြင္းဟာ တစ္စစ ထင္းလာရင္း ကြၽန္မဟာ ေပ်ာ္လို႔
ေနေရာင္ေၾကာင့္ ႏွင္းစက္ေတြ သစ္ရြက္ေတြဆီက က်ဆံုးသြားပံုဟာ အလြန္လွ
ကြၽန္မဟာ ေပ်ာ္လို႔
ကြၽန္မဟာ တျဖည္းျဖည္း ပံုျပင္ေတြကို ေက်ာ္တက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ
ယုန္ေတြကို ထားပစ္ခဲ့လို႔
ဘာေျပာေျပာ ယံုေနတဲ့ ယုန္ေတြကို ထားပစ္ခဲ့လို႔

မသိမသာ
အေဖဟာ ကြၽန္မေဘးမွာ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြ ခ်ထားတာကို
ကြၽန္မ သိသိသာသာ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ
“ေခ်”ကစလို႔
ေနာက္ဆံုးေပၚ “အိုဗားမား”အထိ ကြၽန္မ သိခဲ့ၿပီ

ခုေတာ့
လူ႔အရင္းအျမစ္ေတြ ႏ်ဴးကလိယားေတြ
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးေတြ
အစၥေရးက ဟားမားစ္ကိုတိုက္တာေတြ
ဆိုမာလီပင္လယ္ဓားျပေတြ
ဇင္ဘာေဘြက ေစ်းအႀကီးဆံုးေပါင္မုန္႔ေတြ
ဂ်ာနယ္ေတြေပးဖတ္လို႔
အေဖက ကြၽန္မကို
ၾကယ္ေတြအေၾကာင္း စာစီစာကံုး မေရးေစခ်င္ဘူး
နီးနီးနားနား ေခတ္ၾကားက ေဗဒါေတြအေၾကာင္း ကဗ်ာေရးခိုင္းတယ္
ရွိၿပီးသား စာစီစာကံုးေတြနဲ႔ ေတြးၿပီးသား စကားေျပေတြ အေၾကာင္း မယံုဖို႔
ကြၽန္မ လက္ခံထားသေလာက္နဲ႔
ဆယ္ခန္းစာ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးအေၾကာင္း ေရးေစခ်င္တယ္
ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ ကဗ်ာ၊ ပန္းခ်ီ၊ စကားေျပနဲ႔ ပါေဖာင္းမန္႔စ္လိုဟာမ်ဳိးေပါ့

အေဖက
ကြၽန္မခႏၶာကိုယ္ေလးထဲက
ေသြးနဲ႔ ဆဲလ္ေတြကိုပဲ ယံုပါတဲ့
ကြၽန္မဟာ လနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ ယုန္ရဲရဲေလးတစ္ေကာင္ပါတဲ့
အေဖက ယုန္ကေလးနားက အဘိုးအိုေပါ့

ကြၽန္မသိသေလာက္ေတာ့
အေဖက ကြၽန္မကို
စာသင္ခန္းထဲမွာ တစ္ေတြ၊ ႏွစ္ေတြ စိတ္မ၀င္စား
ႏွစ္မ်ားသေလာက္ စိမ္းလန္းမယ္ အစစ္အမွန္ တစ္ခုကိုပဲ စိတ္၀င္စား
လူဆန္ဖို႔ လူသန္ဖို႔ တစ္လံုးရရ ႏွစ္လံုးရရ
တကယ္သိ တကယ္ တတ္ဖို႔ကိုပဲ စိတ္၀င္စားသတဲ့
ကြၽန္မ အေဖက ကဗ်ာဆရာေလ
သူေျပာတဲ့ တစ္လံုးရရ ႏွစ္လံုးရရ ဆိုတာကို
ကမၻာနဲ႔ တျခားၿဂိဳဟ္ တစ္လံုးလံုးမွာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ထင္တာပဲ

လာမယ့္ေလးငါးႏွစ္ဆို ကမၻာႀကီးထဲ
သမီးဘာသာသြား သြားေတြကို လြတ္ေအာင္ေရွာင္
အေမွာင္မွာ ၿမိဳ႕ေတြကိုရွာပါတဲ့
ၿမိဳ႕ေတြမွာ ေျမေတြရွိမယ္ ေျမေတြမွာ လူေတြရွိမယ္
လူေတြကိုစိုက္ပ်ဳိး မိုးေပၚမွာ ၾကယ္ေတြပြင့္ပါေစတဲ့
အေဖက ကြၽန္မကို သစ္ပင္ တစ္ပင္နဲ႔လည္း တူေစခ်င္တယ္
သစ္ပင္နဲ႔ကစား သစ္ပင္လိုသစ္လြင္မႈနဲ႔ ေနထိုင္ဖို႔
(ဖို႔ဒ္ကားတစ္စီး ဒါမွမဟုတ္ ေခတ္သစ္ေဆာ့ဖ္၀ဲတစ္ခ်ပ္လို)
သူတို႔႐ွဴထုတ္လိုက္တဲ့အဆိပ္ကို လက္ခံၿပီး
ကြၽန္မဆီကေအာက္ဆီဂ်င္ေတြ ျပန္ထုတ္ေပးဖို႔
ေျပာရင္း အေဖဟာ ကြၽန္မကို
စတုတၳကမၻာႀကီးထဲမွာ
စတုတၳတန္းေက်ာင္းသူ အျဖစ္ေပးလို႔
ေနာက္ႏွစ္မွာ
ကြၽန္မဟာ အေဖ့ကို
ပဥၥမတန္းတစ္တန္းကိုေပးဖို႔ သေဘာတူခဲ့တယ္။ ။

ခရမ္းျပာထက္လူ
(သမီးေလး စုသီရိေခတ္သို႔ အမွတ္တရ)

Teen Magazine
May, 2010