အရုဏ္ဦးမွအိပ္စက္ပါရေစ
အရသာမရွိတဲ႔ ဒီေနမင္းကို
မရင္ဆိုင္ခ်င္ဘူး…
သူနဲ႔မဆိုင္သလို
ဥပကၡာေတြနဲ႔
ငါ့ကိုမ်က္ႏွာသစ္ေစခဲ႔လို႔။

အသံုးမက်တဲ႔လူသားအျဖစ္
ငါ့ကိုငါပညက္လို႔
ရူးသြပ္မႈေတြနဲ႔လည္း
မိတ္ဆက္ခဲ႔တယ္။

ပါရမီက
မေသးလွပါဘူး
ရံဖန္ရံခါ
ၾကိတ္ငိုသံေတြက
နားဝင္ေတာင္ခ်ိဳလာျပီ။

ဘဝဆိုတာ ဘာတဲ႔လဲ
ဘယ္အခ်ိန္မွ
ငါေမြးဖြားလာမည္နည္း.
အေျဖတစ္ခုကို ရွာေဖြတုန္း
အစမရွိတဲ႔ ဒီဘဝကလည္း
ကြ်တ္ခ်င္ပါရဲ႔…
ႏွလံုးသားငိုသံနဲ႔အတူလည္း
မ်က္လံုးအိမ္က အရည္ေပ်ာ္တယ္။

26th August 2010