အႏွစ္ ၂၀
ခ်ီးမြမ္းသံေတြ၊ အထင္ၾကီးသံေတြ
အေလးေပးခံမႈေတြ၊ ထိန္းကြပ္မႈေတြ
ဆံုးမမႈေတြ၊ ဆူပူမႈေတြ
လုပ္သင့္တာေတြ၊ လုပ္ရမွာေတြ
ေနာက္ၿပီး
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
ပုခံုးေပၚမွာ ထမ္းလာတာ
အႏွစ္ ၂၀။

အဲဒီေနာက္
ပုခံုးေပၚကအထုပ္ေတြကို(အထုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို)
ပစ္ခ်ထားခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
ပစ္ခ်ထားခဲ့ဖို ့လည္းၾကိဳးစားခဲ့တယ္။

ထိန္းခ်ဳပ္မႈေတြကိုဖါယ္ရွား
လြတ္လပ္မႈကိုခံစား
ခရီးဆက္သြားခဲ့တာ
ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ၂၀။

အဲဒီေနာက္
ပ်ံခ်င္ရာပ်ံခဲ့ေတာ့
အိမ္အၿပန္ခက္ခဲ့တယ္။
အိပ္မက္ေတြကေဝဝါးလို ့
ေန ့လည္ခင္း တေရးႏိုးတဲ့အခ်ိန္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိသလိုမ်ိဳး။
ၿမင္ၿမင္ရာကို ေဟာင္ေနတတ္တဲ့
ေခြးရူးတစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး။

ခရီးဆက္ခဲ့ၿပန္တယ္ အႏွစ္ ၂၀။

အဲဒီေနာက္
ပ်ံဖို ့လည္း အားမရွိ၊
ေယာင္ဖို ့လည္း အခ်ိန္မရွိ။
ေဟာင္ဖို ့လည္း အေၿခအေနမရွိ။
သံေဝဂလိုလို၊ ေနာင္တလိုလို။
ဇာတ္သိမ္းပိုင္းမွာ
ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္သလိုလို၊ တည္ၿငိမ္သလိုလို။
တိတ္တဆိတ္ ခရီးဆက္ခဲ့ၿပန္တယ္။
ေနာက္ထပ္ အႏွစ္ ၂၀။

ခရီးရွည္ၾကီးဆံုးေတာ့ တံခါးဝေရာက္ေပါ့။
ေၾသာ္ တံခါးဖြင့္ဖို ့ေသာ့လို တာကိုး။
ဟုတ္တယ္ တံခါးေသာ့။
ဘယ္နားမွာသယ္ခဲ့မိပါလိမ့္။
ေသာ့ကို စဥ္းစားမိမွ
ေခၽြးေစးေတြပ်ံလာတယ္။
ၿပန္ၿမင္ေယာင္လာတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၆၀
မထမ္းခ်င္လို ့ပစ္ခ်ခဲ့တဲ့
အထုပ္ထဲက ေထာင့္တေနရာမွာ
ေသာ့ရွိေနခဲ့တယ္။

(မသိမႈေၾကာင့္ သိမႈေသာ့ မေပ်ာက္ရပါလို၏။)