ေန၀င္တိုင္း ၾကယ္စင္ေတြကို
ေကာက္ေကာက္ပါ မွ်ားေနမိတတ္တဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ …
လက္ေတြ အံေသလာေတာ့
ညေပ်ာက္သူ …
တစ္ေယာက္ပဲ ဆိုတာ သိခဲ့လိုက္ရ …
………………………………………………
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ …
သာမညမႏုႆလူသား တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တယ္ …
(၂)
ေျခေထာက္ေညာင္းရင္ ျပန္လာလိမ့္မယ္ … ဆိုတာ
မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ပိုင္ဆိုင္(ေနထိုင္)လာခဲ့တဲ့
အိမ္အိုႀကီးက တိုးတိုးေလး သိေနခဲ့တယ္ …
ဒီေတာ့ …
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ မွန္းထားတာထက္ သာလြန္ထူးကဲစြာ …
ငါ့အေသြးအသားအားလံုး ေျခကုန္ႏႈန္းက်လာခဲ့ …
(၃)
ကတိုက္ကရိုက္လြတ္လပ္တဲ့ ဟိုတုန္းက ငါ့ခဏေလးမ်ား ေလးေတြ …
သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကိုင္ေနဆဲ
ဒုိင္ယာရီေကာင္းကင္ႀကီး ၿပိဳမက်လာခင္ …
ငွက္တစ္ေကာင္လို ကဆုန္စိုင္းပ်ံသန္းသြားၿပီး
“အေမနဲ႔ အေဖ ေရ …
သားျပန္လာၿပီ …” လို႔ အားရပါးရ ၀ုန္းဒိုင္းႀကဲေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္ …
………………………………………………….
ဒီလိုနဲ႔ …
ငါ့လမ္း ငါ ေလွ်ာက္ရင္း …
ေခၽြးသီးေတြ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တသြယ္သြယ္ၿပိဳက်လာခဲ့တယ္ …
ပြန္းပဲ့ျခင္းနဲ႔ ႏႈန္းခ်ိမႈေတြ ေျခေထာက္ေတြေပၚ အစီအရီျပြတ္သီးလာခဲ့တယ္ …
(၄)
“ပတ္ ေဗ ဒိုး ေဗ …
ပတ္ ေဗ ဒိုး ေဗ … ေဗ ေဗ ပတ္ ေဗ ပံု ပတ္ …”
ပီျပင္ေအာင္ ဆက္ကစမ္းပါ ကြ ငါ့ေကာင္ႀကီးရ …
မင္း အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာကို မေရာက္ခင္ထိ မင္း ပီျပင္ေအာင္ ဆက္ကရမယ္ …
………………………………………………………..