အမံုအဖူးေတြၿဖစ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ အပြင့္ဆက္ၿဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့
ဒါေပမယ့္ ..
အဲဒီေန႔ကို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သစ္ပင္ကေလးေတြ ၿပန္ေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူး။

မ်က္ႏွာေပၚ ဖိနပ္မခၽြတ္ပဲ တက္လာတဲ့အၿပံဳးကို
မုန္းတယ္ …
သုညဝင္စားသလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္ကပဲ ေကြ႕လ်ားဝိုင္းစက္
ၿပီးဆံုးသည္ထိ တိုင္ေအာင္ အိမ္ထရံမွီၿပီး ရွက္ရတယ္။

ခုေတာ့လည္း မဆင္မၿခင္ လိမၼာလုိက္ပါၿပီ
ဂီတေတြကို ပိုပိုလိုလို တီးမႈတ္ယူမသြားေတာ့ဘူး
မုေယာအပြင့္ကေလးကိုလည္း ေၿမၿပင္ဆီ ၿပန္ပစ္ေပးလုိက္ၿပီ။

၁၈း၀၀ နာရီ
ရထားဟာ လွလွပပၾကီး တံခါးဖြင့္ ဝင္ေရာက္လာပါရဲ႕
ဒါေပမယ့္
အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ဘူတာက ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီးတာ ၾကာၿပီ။ ။

တာရာမင္းေဝ

/* စာေရးဆရာမ အစ္မ မေနာ္ဟရီ ရဲ႕ ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား ဆိုတဲ့ေနရာက သူသည္ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ ၿဖစ္သည္  ဆိုတဲ့ post က ဖတ္ခြင့္ရၿပီး တစ္ဆင့္ ေဖာ္ျပတာပါ */