ကဗ်ာတပုဒ္ကို အရွိအတိုင္း အန္ခ်ဖို႔ …

ကဗ်ာဆန္တဲ့ အေမွာင္ပ်ိဳးလမင္းကို ရွာတယ္ …
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ႏွင္းဆီဘုရင္မကို ရွာတယ္ …
ကဗ်ာဆန္တဲ့ ေကာင္းကင္ဘံုက စံပယ္ကို ခူးတယ္ …
ကဗ်ာဆန္တဲ့ စာသားေတြကို တစစီျဖဳတ္ၿပီး ျပန္စီၾကည့္တယ္ …

ေနာက္ဆံုးေတာ့ …
ကဗ်ာတပုဒ္ ငါ စပ္လုိက္တယ္ …
“ငါ့ကဗ်ာ နဲ႔ ငါ ေ၀းကြာခဲ့ၿပီပဲ” …
– – – – – – – – – – – – – –
– – – – – – – – – – – – – –
ေရွ႕ကိုပဲ ရႈတတ္တဲ့ ငါ့မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ …
ေရွ႕ကုိပဲ လွမ္းတတ္တဲ့ ငါ့ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ …
ရယ္သံေတြကို ေနာက္ျပန္မပို႔တတ္တဲ့ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြေၾကာင့္ …
ေ၀းခဲ့တယ္ … လို႔သာ ခပ္ရွင္းရွင္း မွတ္ယူေပးပါ …

ေရာမတၿမိဳ႕လံုး ငရဲမီးထြန္းပြဲ က်င္းပေနတာေတာင္မွ
တေယာထိုးမပ်က္ခဲ့တဲ့ နီရိုး ဘုရင္ႀကီးလို …
ငါ့အနာဂတ္ေတြကို နင့္နႈတ္ခမ္းပါးထက္ဆီ ရက္ရက္ေရာေရာနဲ႔
ေ၀သႏၱရာ ဇာတ္မခင္းခဲ့ႏိုင္တာ တခုလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ …
– – – – – – – – – – – – – – –
– – – – – – – – – – – – – – –
“အခ်စ္ဟာ ဘ၀မွာ ခ်ိဳၿမိန္ေပမဲ့ …
ဘ၀ဟာ အခ်စ္မွာ မခ်ိဳၿမိန္ဘူး …”
– – – – – – – – – – – – – – –
– – – – – – – – – – – – – – –
အေသေကာင္ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ အခုခ်ိန္ထိ
အသက္ေတာ့ ေမ်ာေမ်ာရႈေနပါေသးတယ္ …
စကားတစ္ခြန္းကို မရိုးမအီဘဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ဆိုေနရင္းနဲ႔ေပါ့ေလ – –
“ဆံုၾကဦးမွာပါ …”
– – – – – – – – – – – – – – – –
– – – – – – – – – – – – – – – –
ကမၻာႀကီး လံုး၀န္းၿပီး လည္ပတ္ေနတဲ့အတြက္ …
ငါ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ အေရွ႕အရပ္ကလည္း
တေန႔ေတာ့ အေနာက္အရပ္ဆီ ေျခခ်ျဖစ္ဦးမွာပါ …