“ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေနခဲ့ၾက” တဲ့အနက္ဟာ ဘယ္မွာဘာအေရာင္လဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ဟာ နာက်င္ရတဲ့ဘာသာစကားသက္ေသခံပစၥည္းေတြပဲ။
အဲ့ဒါကုိ ထပ္၀န္းရံဖုိ႔ လုိသလားဆီ ဦးတည္ေတာ့
သူေသၿပီ မနက္လင္းအား မွိန္မွိန္မွာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းမွာ။
မျဖစ္လာေသးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကုိ “လင္ဂြစၥတစ္က္ အနဲလဆစၥ” လုပ္ဖုိ႔
မိခင္ဘာသာစကားထဲမွာပဲ စူးစူး၀ါး၀ါးရယ္သံအက္ကြဲႀကီးတစ္ခု။
ေနာက္မ်ိဳးဆက္လည္း စိတ္ကူးခဲ့တာ အလင္းအားနည္းတဲ့ ဘာသာစကားတစ္ေနရာ
ေမွာ္ေတြ၀င္ခုိေနတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ေၾကြတစ္ခ်ိဳ႕ ေ၀တစ္ခ်ိဳ႕ ၿပိဳင္းၿပိဳင္းအရပ္မွာ
သံသယျဖစ္ဖြယ္လင္းပြင့္မႈဟာ ဘာသာေဗဒတုိက္ေလတစ္မ်ိဳးပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ထစ္ခ် ယုံၾကည္ခဲ့ၾကသလား။ ၾကယ္ရည္ေတြလုိ မေသခ်ာ။
သူ႔အမွတ္ရမႈေတြကုိ ဘယ္လုိစကားလြဲေခ်ာ္မႈေတြထဲ စိမ့္ခဲ့သလဲ။
မွတ္မိပါေသးတယ္ သူနဲ႔ စကားေျပာရတာ တစ္ခါတစ္ခါ မပြင့္တဲ့
ေလထီးႀကိဳးဆြဲၿပီး ေမာ့ခ်လုိက္တာပဲ … ကမာၻႀကီးဟာ…
မၿပီးဆုံး၀ါက်ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အစခ်ီထားတာ ဆုိေတာ့ကာ။
သူဟာနာနာက်ည္းက်ည္းနဲ႔ အလကၤာက်မ္းကေန အဘိဓာန္ရပ္ကြက္နဲ႔
အဘိဓမၼာဇရပ္မွာ သိမႈအတတ္ ျပင္ေတာ့တယ္၊ ဆရာမရွိ၊ တပည့္မရွိ။
ေနာက္ဆုံးေသာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေျမာက္ဒဂုံညဥ့္နက္ထဲမွာ သူဟာ
“လယ္ေစာင့္တဲ” ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာရင္း
ဘာသာစကားကုိ ပါးပိတ္ရုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ (မူးလည္းမူးေနတယ္)။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေသာ့ေပ်ာက္ေနတဲ့ ေသာ့ဂေလာက္တစ္လုံးပဲ ျမင္တယ္။
သူ႔ကုိ တည္ေဆာက္ထားတာနဲ႔ပဲ သူေနာက္ဆုံး အိမ္ေထာင္က်သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကားမွာ ပင့္ကူဥအိတ္ထဲက ပင့္ကူမည္းေတြ အမ်ားႀကီး။
သူသုံးစြဲခဲ့တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြဟာ သူဆုံးေတာ့မွ အရုိးစြဲအတုိက္အခံေတြလုိ
သူ႔ကုိ ရာဇ၀င္ေၾကြးနဲ႔ အေလးျပဳၾကမယ္လုိ႔ ထင္ခြင့္ရွိရင္ေပါ့။
ရွင္းရွင္းႀကီးမွ ရွင္းရွင္းႀကီးမွာ ျမဴေတြေ၀လာတာမွ ရွင္းရွင္းပဲ။
သူဟာ ဘာသာစကားဒႆနကုိလွိမ့္တင္ရင္း ေလခၽြန္ေနလိမ့္မယ္။
အဲလုိပဲ ေမာင္ၾကည္သစ္ေကာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလား (၁၉၈၉ – ၁၉၉၀)
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ဒႆနိကေဗဒဌာနနဲ႔ လုိင္းေဘာက္က အျဖဴဆုိင္
ပန္းခရမ္းျပာ ေဗဒါေလး ကမ္းစပ္နားမွာၿငိတြယ္…
ေရျပင္မွာ ခဏထင္ဟပ္ၿပီး လြင့္ေမ်ာသြားၾကတယ္
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းဟာ …. အုိး ရုတ္တရက္။           ။
 
 
ေဇယ်ာလင္း
ေမ၊ ၂၀၁၀