ဒူးေကာင္းလို႕ ပြဲေတာင္းတဲ့
ေလာကဓံပြဲလား
အသဲေကာင္းလို႕ အကဲစမ္းတဲ့
ကံတရားပြဲလား
တိမ္မႈန္႕ေတာ့ မျဖစ္နိုင္္ဘူး
ေျမမႈန္႕ေတြ ပြစာၾကဲလို႕
အနိုင္လိုခ်င္ခဲ့ၾကတယ္
ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြက
ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာေရာ
လွဲၾကသြားတဲ့အခါ
ဒူးေအာက္မွာ ရွိေနတတ္ခဲ့ၾကတယ္

ဘတစ္ျပန္ က်ားတစ္ျပန္
အလွဲထိုးၾကမဲ့ ဒီဘ၀ပြဲ
ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္စရာေတြက
စကားအထာ ကေလးမ်က္နွာ
ရွိတတ္ခဲ့ၾကတယ္
တကယ္တမ္း စာတတ္ခဲ့သူက
ေလာကဓံပါ. . .
သူက ကိုယ္ေပ်ာက္တစ္ေယာက္
တစ္ခါတစ္ရံ ငါတို႕အနားမွာ
မသိမသာရွိေနတတ္ခဲ့ၾကတယ္
သူရဲ႕ အေကာင္းဆုံး အနုျမဴလက္နက္က
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္
အဲဒီၾကားမွာ ငါတို႕က
အိမ္မက္ေတြ မြစာၾကဲသြားခဲ့တယ္
တစ္စစီ ျပန္ေကာက္ဆက္လို႕မရေတာ့တဲ့
မနက္ျဖန္အိမ္မက္အထိေပါ႕. . .

တိမ္ေပၚတက္မဲ့ ငါ့တို႕အေတြး
တကယ္တမ္းက ေက်ာက္ဖ်ာတစ္ခ်ပ္
စီးနင္းသြားေနတာ ပန္းဆက္ေတာ္ယာဥ္
တကယ္တမ္းက ေရတံလိႈင္းတံပိုးတစ္ခ်ုပ္ေပါ႕
ေဘးနားေဘးမွာ အိမ္စက္ေနတာ ၾကယ္တာရာေတြနွင့္
တကယ္တမ္းက မခံစားနိုင္တဲ့
ေလာကၾကီးက စကားထိုးနွက္ခ်က္ေတြနွင့္
တေရးနိုး အျပင္းစားနွလုံးသား အေမာေဖာက္မႈေတြနွင့္ပါ. . .

အလွဲထိုးနိုင္တဲ့ ပြဲရွိတတ္ခဲ့သလို
ငိုပြဲေတြ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတယ္
ရယ္စရာ တစ္တိုတစ္စ
တစ္မ်က္နွာပုံတိုပတ္စေတြလား
မဲ့ေနမည္ၾကံကာပင္
ေတြးမရေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္တတ္ခဲ့ၾကတယ္
အသာစီးေမ်ာမယ္လို႕ သူလိုကိုယ္လို
ေျပာတတ္ခဲ့ေပးမယ့္
တကယ္တမ္းေတာ့ ဘယ္သူမွ မကယ္နိုင္ခဲ့ဘူး
ေဖာင္ဖ်က္လိုက္တဲ့ ပြဲလား
ေဖာင္ဖ်က္ခံလုိက္တဲ့ လွည့္စားပြဲလား

ဟိုး ဟို အေပၚမွာ တိမ္လႊာေတြ
ငါ့ေခါင္းေပၚေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး
လွမ္းၾကည့္ေနရင္း အသင့္ျပင္ထား. . .

နရီထက္
( ၁၇ ၊ ေအာက္တိုဘာလ ၊ ၂၀၁၀ )