ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သံေယာဇဥ္လက္က်န္ဆိုတာ မေပါက္ေတာ့ဘူးအမွတ္နဲ႔ ေခ်ာင္ထိုးထားမိတဲ့ ထီလက္မွတ္ေလး တစ္ရြက္လိုပါပဲ … လွ်ိဳ႕၀ွက္တန္ဖိုးတစ္ခုအျဖစ္ ကၽြန္မဘ၀ကို မထင္မွတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အေျပာင္းလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေစဖို႔ အေျခအေနတစ္ရပ္ ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ … ဒီလက္မွတ္ေလးကို မလႊင့္ပစ္မိခဲ့တာက ကၽြန္မအတြက္ ကံေကာင္းျခင္းတစ္ရပ္ပဲလား … ကံတရားကို နာက်ည္းမုန္းတီးစိတ္နဲ႔ မဆုတ္ၿဖဲပစ္မိတာကပဲ ကၽြန္မကို တူေသာအက်ိဳး ေပးလိုက္တာလား … ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေပမယ့္ … တန္ဖိုးမဲ့ထင္ခဲ့တဲ့ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ဘ၀အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုကို ေမွာ္ဆန္ဆန္ ဖန္တီးမႈေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္မဘ၀ကိုပါ သိမ္းပိုက္သြားတာ ဘယ္သူ အလြယ္တကူ ယံုမွာတဲ့လဲ … ဆယ္စုႏွစ္ လက္သံုးေခ်ာင္းစာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေသြးအသားမ်ားေတာင္ ပံုမွန္အလုပ္ေတြ ေမ့ေလ်ာ့သြား ေလာက္တဲ့အထိ သူ႔အစြမ္းက အံ့ မ ခန္း သိမ္ ေမြ႔ နက္ နဲ ….. အခုေတာ့ သူ႔ေကာင္းမႈနဲ႔ ကၽြန္မပခံုးထက္မွာ အစြန္းထြက္ စလြယ္တစ္ခု ၀င့္ထည္စြာ ဆင္ထားႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ … အားက်ေလးစားတဲ့ အၾကည္႔ေတြထက္ ႏွိမ့္ခ်အထင္ေသးတတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ စူးရဲထိုးႏွက္ ရုပ္ပ်က္လြယ္တဲ့ အၾကည္႔ေတြကို တန္ျပန္ႏိုင္အားေတြ ကၽြန္မရခဲ့ပါၿပီ … တစ္ရံအခါကေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ လႊင့္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီထီလက္မွတ္ေလးဟာ မၾကာခဏ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြကို ျဖဳန္းတီးခဲ့ဖူးတယ္ … သူ႔ူရဲ႕ ငိုရိႈက္သံတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးဖူးသလို စံုစမ္းေႏွာင့္ယွက္မႈဆန္တဲ့ သကၤာမကင္း စကားေတြကိုလည္း အလိုက္မသိ ေခၚေဆာင္လာတတ္ေသးတယ္ … အဲ့လိုအခ်ိန္တိုင္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ဆြဲယူအားတင္း၊ ေဇာသံုးတန္ျပန္ေနတဲ့ အၿပံဳးတစ္ခုကို ခက္ခက္ခဲခဲ ေမြးဖြားရံုမွတစ္ပါး ထီလက္မွတ္ေလးကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ ကၽြန္မမ၀ံ႔ရဲခဲ့ပါဘူး … တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္မဟာ ေျမနိမ့္ေနရာလြတ္ တစ္ခုအျဖစ္ မခံယူသလို တစ္ဖက္သားကိုလည္း ကၽြန္မအတြက္ ထက္ျမက္တဲ့ လွံတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ခြင့္ မေပးခဲ့တာ ရယ္စရာမ်ား ေကာင္းေနသလား … တစ္ခါတစ္ရံ ဒီလိုရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေလာကႀကီးဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေနတတ္သေလာက္ ေက်နပ္မႈေတြ ျပန္ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခ်က္ ရင္မွာစြန္းထင္းေနဆဲဆိုတာ သတိထားလိုက္မိတယ္ … တစ္ကယ္ေတာ့ ေခ်ာင္ထိုးတယ္လို႔ လူၾကားေကာင္းေအာင္ တင္စားခဲ့ေပမယ့္ အမွန္က အျမတ္တႏိုးကြယ္၀ွက္ သိမ္းဆည္းထားတာကို ကၽြန္မကလြဲလို႔ေရာ ဘယ္သူသိႏိုင္ဦးမွာလဲ … ဒီလိုသာ ေမးခြန္းထုတ္မိရင္ ငါသိပ္သိတာေပါ့လို႔ ထီလက္မွတ္ေလး ထေျပာလိုက္မွာ ေသခ်ာတယ္ … ေက်းဇူးျပဳ၍ ငါ့ကိုသနားရင္ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔လား … ပတ္၀န္းက်င္က နင့္ကို မျမင္တာၾကာရင္ ေမ့ေပ်ာက္လြယ္မယ့္ အမ်ိဳးအစားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေနခ်ိန္မွာ ငါကေတာ့ သူခိုးေရႊရတျပျပ ထုတ္ၾကည္႔သလိုမ်ိဳးေပါ့ …. နင့္ကိုအဲဒီေလာက္ တန္ဖိုးထားခဲ့မွန္း နင္တစ္ကယ္သိရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီဟာ … ဒါ့ေၾကာင့္လည္း နင္ဟာငါ့အတြက္ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် တန္ဖိုးတက္ခဲ့တဲ့ ထီလက္မွတ္ေလး ျဖစ္လာတယ္ထင္ပါ့ … ခုေတာ့လည္း ငါဟာ မနာလိုစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နင့္အက်ိဳးေက်းဇူးေတြ ခံစားေနရၿပီေလ … ဒီလိုေျပာလို႔ ပီတိေတြလွ်ံက်ၿပီး နင္ၿပံဳးေနမလား … ၀မ္းသာလြန္းရင္ ငိုတတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ျပန္ေပၚလာဦးမလား … ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္ပဲေနမလား ငါေတြးမိၿပီး တစ္ေရးႏိုးတိုင္း ဥစၥာေျခာက္တတ္တဲ့ငါ ထီလက္မွတ္ေလးကို တရိႈက္မက္မက္ ထနမ္းမိေနတုန္းပဲ …..