စမ္းေခ်ာင္းကေလးရဲ႕နံေဘး
ငါလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့
ေလာေလာလတ္လတ္ ေရးၿပီးခါစ
ငါ့ကဗ်ာကို ငါၿပန္ရြတ္ဖတ္
စိတ္ေဇာဟုန္ ၿပင္းထန္မႈနဲ႔
ရင္ခုန္တက္ၾကြ အားရေပ်ာ္ရႊင္
အရူးတစ္ပိုင္း ရွင္သန္မႈနဲ႔
ၾကက္သီးၿဖန္းၿဖန္းထ ငါ့ကိုယ္ငါ ဂုဏ္ယူ
ငိုေၾကြးမိမတတ္ ငါ့ကိုယ္ငါ ေလးၿမတ္
ငါ့ပီတိကို ငါၿပန္စားမိရဲ႕။

သင္ ဘယ္ကလာသလဲကြဲ႕
စမ္းေခ်ာင္းကေလးေရ…
ငါဘယ္ဆီကိုသြားမယ္
သင္မသိႏိုင္ဘူး။
မင္း ဘယ္ကလာလာ
ငါဘယ္ဆီကိုသြားသြား
ေလာကရဲ႕ အဆံုးစြန္တရားဆီ
တို႔ေရာက္ရမွာပဲ။

အခုေတာ့ သည္လိုပဲေပါ့ကြယ္
အရာရာတုိင္းဟာ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရ
ကိုယ့္ႏွလံုးသားဆီ ကိုယ္အေရာက္ၿပန္ဖို႔
အလွမ္းေဝးေနရ
ပံုေအာလုိက္တုိင္း အစားခံခဲ့ရေပါ့။

ေလ်ာ္ေၾကးအၿဖစ္ ငါလိုခ်င္တာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလား
ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုတ္တစ္ခ်ပ္လား
ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာလား ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လား
ႏိုဘယ္လ္ဆုလား အနမ္းတစ္ခုလား
အတိတ္ အနာဂတ္ ပစၥဳပၸန္
အစုန္အဆန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္လိုမႈလား။

မင္းရဲ႕မြတ္သိပ္မႈဟာ ဘာေတြလဲကြဲ႕
လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား တစ္ခုလို
ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ အရွိန္အဟုန္ၿပင္းၿပင္း
စီးဆင္းၿခင္းသာ မင္းရဲ႕ အာဟာရၿဖစ္ပါေစေတာ့။

ငါကေတာ့ ကဗ်ာဆရာပါကြယ္
ေဟာသည္ ကမၻာေၿမၾကီးရဲ႕
နာမက်န္းမႈေတြကိုသာ
ေဆးဝါးကုသေပးခ်င္ရဲ႕။ ။

ပိုင္စိုးေ၀