ငါ႔မိုးေတြလည္း သဲေနၿပီ…
အိမ္ၿပန္ခ်ိန္နဲ႔ ေန၀င္ခ်ိန္က ဒြန္တြဲ
ငါလည္း အၿမဲစိုးရြံ႕ေနဆဲပါဘဲ..
ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ဘူး ကေလးရယ္
တစ္ကြက္စာ ရွင္သန္ခဲ႔တဲ႔
ေလာင္းရိပ္မွာ အတူေနရေလာက္ေအာင္
ငါတုိ႔လက္ေတြ မခိုင္ၿမဲခဲ႔ၿပန္ဘူး…
တကယ္ေတာ႔
မိုးရာသီရဲ႕ ပညတ္ေတာ္ထဲမွာ
တို႔ေ၀းမယ္႔အေႀကာင္းေတြပါလာမွာကို
မေတြးခဲ႔မိတာကိုက ငါ႔အၿပစ္..
ပထမ မဟုတ္တဲ႔ ေၿခလွမ္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္တိုး
ရိုက္ခ်ုိဳးရံုကလြဲလို႔ နာက်င္မႈက အထိမနာ
မသိမသာနဲ႔ ငါဆက္တုိး
နစ္လို႔ရုန္းေနတာ မဟုတ္
ရုန္းလို႔နစ္ေနတာ..
မုန္းဖို႔နင္႔ေၿခရာေတြ ရွာမိပါေသးရဲ႕
အခ်ိန္အေတာ္ႀကာၿပီေပါ႔..
အခုေတာ႔လည္း ေမွ်ာ္လင္႔ၿခင္းေတြ
ေဘာင္ကြပ္ၿပီး အေရာင္စြတ္ဖို႔
စုတ္ခ်က္မညီတဲ႔ တိမ္အခ်ိဳ႕ကို
ႀကိမ္တို႔လို႔ ရွာလိုက္ဦးမယ္………………