ညသည္ ..‎
ေဝသီျပာညိဳ႕ေန၏။

ျမႏွင္းတုိ႔ကင္း၏။
ျမဴေငြ႔တုိ႔ရွင္း၏။
တိမ္စင္၏။
လမင္းသည္ …‎
ၾကယ္စင္မႈန္တို႔ျဖင့္ခင္းက်င္းအပ္ေသာ
မဟူရာႏု ကမၺလာထက္တြင္ …‎
အိပ္မက္လ်က္ရွိ၏။
ငါ့အတြက္မူကား
ထာဝရခရမ္းျပာရိပ္သမ္း၏။

ကႏၱာရသည္ ..‎
ရွိန္းရွိန္းပူ၏။
ေရခိုးတို႔အျပည့္လႊမ္း၏။
သဲမႈန္တို႔သည္ အလြမ္းျဖင့္သာ အတိၿပီး၏။
ေက်ာက္သားပကတိ တည္၏။
ထို ကႏၱာရအလယ္တြင္ ‎
ရြက္ဖ်င္တထည္ျဖင့္
ငါ ရွိ၏။
ငါ တည္ေန၏။
ငါ တည္ရွိေန၏။
ပူကား မပူေလာင္
အလြမ္းျဖင့္သာ ေအးျမ၏။

ကုလားအုတ္ျဖဴတို႔ေရြ႕လ်ား၏။
ကႏၱာရဆတ္တုိ႔ ေရွာင္ပုန္း၏။
ကမာမ်ား၏ မ်က္ရည္ျဖင့္
ပုလဲမ်ား ျဖစ္တည္၏။
ပင္လယ္ျပာသည္
ရံခါ “ေဂါရီ” ႏွယ္
ရံခါ “ကုမၼာရီ” ႏွယ္
ရံခါ “မ်က္မည္း” ႏွယ္
ရံခါ “ေျမာင္းတူး” ႏွယ္
အေရာင္စံု၏။
အေသြးၾကြယ္၏။
မာယာတို႔ျဖင့္ျခယ္သအပ္၏။
သို႔တေစ
ရင္ခြင္ေအာက္တြင္
သိုဝွက္ထားေသာ
အတိုင္းမသိ ၾကြယ္ဝမႈကိုေပးတတ္၏ …‎
ကႏၱာရဆတ္ခ်ိဳႏွယ္တည္း။

အေတြးတို႔သည္
ေႏြေလတိမ္ႏွယ္
ေျမာေရြ႕၏
လြင့္ပါး၏
ေစစား၏
ရင္တြင္
ဆူးတေခ်ာင္းျဖစ္ေပၚ၏။
အို … နဂါးတို႔ …‎
မီးလွ်ံကိုသိမ္းပါေလာ့
လိႈင္းတံပိုးကို ေျဖပါေလာ့
အို … သားခ်င္းတို႔ …‎
ညကို ႐ုပ္ပါေလာ့
အမ်က္ကို ၿငိႇမ္းပါေလာ့
အ႐ုဏ္သစ္ျဖစ္တည္ေစ
ငွက္တို႔ပ်ံေစ
ေလညင္းတို႔ လြင့္လြင့္ေဝ့ဝဲေစ
သံလြင္ရနံ႔ ညႇင္းညႇင္းပ်ံ႕ေစ
အို … မုဆိုးတို႔
သင္တုိ႔ကား
အမဲ သားငါး ရွားပါေစ။
ငါ၏ ခရမ္းျပာသည္
ေကာင္းစြာ အိပ္စက္ပါေစ
ညက္ညင္စြာ ႏိုးထပါေစ
သိမ္ေမြ႔စြာ ျဖစ္တည္ပါေစ
ၿငိမ့္ေညာင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းပါေစ
ႏႈတ္ၿမိန္စြာ စား၍
ေအးျမစြာ နားပါေစ
ႏွင္းဆီတို႔ျဖင့္ကာရံပါေစ
ငါ၏ကာရန္တုိ႔ျဖင့္လည္း ‎
ထာဝရခ်မ္းေျမ႕ပါေစ။

ငါ့အရိပ္သည္
လေရာင္ရွိေနသမွ်
ဆက္လက္တည္ရွိေနမည္သာတည္း။

ညဥ္႔ယံတြင္ …‎
ေလတို႔လည္းထန္ေစ
ပန္းတို႔ မိန္းမူးေစ
အဆိပ္ျဖင့္ယစ္ေစ
အတိတ္သီးခါးမ်ား ေၾကြေစ
အလြမ္းငွက္မ်ား အိပ္စက္ေစ
မ်က္ရည္တုိ႔ ေအးခဲေစသတည္း။
မ်က္ရည္တုိ႔ ေအးခဲေစသတည္း။
မ်က္ရည္တုိ႔ ေအးခဲေစသတည္း။
ကႏၱာရညမ်ားသုိ႔ …‎

ဟယ္ရီ

In: ကဗ်ာ Posted By: harry Date: Jun 16, 2009  All Time