ဒီကဗ်ာကို မဖတ္ခင္ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ဒီကဗ်ာပံုစံမ်ိဳးက ကၽြန္ေတာ္ ေရးေနက် ပံုစံမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။  ပထမဆံုး စေရးၾကည့္တာလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီကဗ်ာမတိုင္ခင္ “အစီအစဥ္” ဆိုတဲ့ကဗ်ာကို ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။  ကဗ်ာေရးသူေတြထဲမွာေတာင္ ဒီလိုကဗ်ာအမ်ိဳးအစားမ်ိဳးကို သိပ္သေဘာမေတြ႕က်တာ အမ်ားအျပားေတြ႔ရပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ဘာကို ခ်ျပခ်င္တာလည္းဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔မျမင္ႏိုင္တာရယ္ ကဗ်ာက တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ ပိတုန္းလို ေကြ႕၀ိုက္ပ်ံသန္းေနတာေၾကာင့္ရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထင္ပါတယ္။ အျခားေသာ ကဗ်ာေရးသူ (စာေရးသူ)တို႔ေတာ့ မသိပါဘူး .. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စာဖတ္ပရိသတ္ကို တအား ဂရုစိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု ေရးၿပီးတိုင္း ဘယ္လိုကဗ်ာမ်ိဳးေတာ့ စာဖတ္သူေတြ ပိုႀကိဳက္တတ္တယ္ဆိုတာ မွတ္ထားၿပီး ပိုႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ အသားေပးေရးေလ့ရွိပါတယ္။ အခုေအာက္မွာဖတ္ရမယ့္ “ေကာက္ကိုင္မိလိုက္ျခင္း” ကဗ်ာက စာဖတ္သူအတြက္ အသစ္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ .. တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ေရးသားသူအတြက္ အသစ္ပါ။ ဒီကဗ်ာမွာ “အစီအစဥ္” ကဗ်ာနဲ႔မတူတဲ့အခ်က္ကေတာ့ “frame” ရွိပါတယ္။ အဲဒီ “frame” ထဲမွာ “scene” ေတြရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေပၚကေျပာခဲ့သလိုပဲ ..  ဒီကဗ်ာက ပိတုန္းတစ္ေကာင္လို ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေကြ႕၀ိုက္ျပီး မူးေနာက္ေအာင္ သြားေနပါလိမ့္မယ္။  ဒါေပမယ့္ သူသြားေနတဲ့ ပန္းတိုင္က ပန္းတစ္ပြင့္ဆီဆိုတာကို အားလံုးခံစားမိၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ေရးျပီးသားကဗ်ာေတြထဲမွာ အရွည္ဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
———————————————————————————–

ကားတစ္စီးျဖတ္သြားတယ္
ဖုန္းတစ္ခ်က္ျမည္လာတယ္
ၾကံဳရာက်ပန္း နံပါတ္တစ္ခုက
ကိုယ့္အသံနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္လူတစ္ေယာက္
ဖုန္းလာကိုင္တယ္ …
က်င္းကိုရွာေနတဲ့ ေဂါက္သီးလံုးလို
လိမ့္ကာ … လိမ့္ကာနဲ႔
ကားဘီးက ဗြက္အိုင္ထဲ ထိုးက်တယ္ …
ရုန္းအားရွိလို႔ ႏြံထဲထိုးဆင္းတာျဖစ္မယ္လို႔
ေကာက္ခ်က္ ခ်သူက ခ်တယ္ …
တစ္ခ်ိန္မွာ သူမ်ားမ်က္ႏွာေပၚ
တက္စင္ဖို႔အတြက္ ဗြက္ျဖစ္ခဲ့တာလား အေဖ …
ေခါက္တင္လိုက္လည္း ျပီးသြားမွာပါ
ဒီအကၤ် ီလက္ကို ျဖတ္ပစ္စရာမလိုပါဘူး …
မဟုတ္ဘူး …
ဒါစြန္းထင္းသြားတာ မဟုတ္ဘူး …
ရုပ္ကိုဖ်က္လို႔ရတယ္
အသံကိုဖ်က္လို႔ရတယ္
အခုဖ်က္မရတာက စိတ္ …
“ဟယ္လို” ၾကားရေသးလား …
သူေနာင္တရေနတယ္ ..
ဖုန္းကိုင္မိလိုက္တဲ့အတြက္
သူေနာင္တရေနတယ္ …
ခဏပါ …
ေနာက္ျပီးသြားမွာပါတဲ့
သက္ျပင္းကို ေလသြင္းသံၾကားတယ္ …
အေၾကာထဲ မာနလိုလို အစိုင္အခဲ ထိုးသြင္းတယ္ …
လႊတ္ေပးလိုက္ရင္ လြင့္သြားမွာ သိတယ္ …
ေနသာထိုင္သာ မရွိခ်င္ဘူး …
ေျပာပါ … တစ္ခုခု …
ေမာျပီ …
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ျပန္ၾကားေနရတာ
ေမာျပီ …
“ရွိေသးလား” …
အင္း … ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး …
ခဏခဏ သတိရေနတာနဲ႔
ခဏခဏ ေခၚမိေနတာ …
“ေၾသာ္” …
ခုနပဲ … ေတြးေနေသးတာ
မွန္တာနဲ႔မွားတာ ႏွစ္ခုပဲရွိတာ
ဘာလို႔လူေတြက တစ္ခုပဲလိုခ်င္ၾကတာလဲလို႔ …
ပုစၧာမဆန္ပါဘူး … ဒါေမးခြန္းဆန္တာ
ရွဳေထာင့္ခ်င္းေတာ့ ကြာတာေပါ့ …
၀မ္းနည္းစရာက ေထာင့္ခ်င္းတူေပမဲ့
တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားခ်င္းမတူၾကတာ …
ဒါဆို … ဒီဘက္ကို “ေရႊ႕” လာခဲ့ေလ …
ဒါဆို .. ရွင္က “စား” မွာေပါ့ …
ဒီလိုအေတြးရွိေနၿပီဆိုကတည္းက
ဒီကစားနည္းကို ဆက္ကစားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး …
ဒီလိုနဲ႔ ျပီးသြားေရာလား …
“လမ္းကဆံုးသြားျပီရွင့္”
မဟုတ္ဘူး …
မရပ္မနားသြားေနတဲ့သူအတြက္ေတာ့
လမ္းဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးဘူး …
ေရွ႕ဆက္သြားလည္း “လမ္း” …
ေနာက္ျပန္သြားလည္း … ဒါ “လမ္း”ပဲ …
ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုမွေတာ့
တစ္ဖက္သတ္ဆန္တာေပါ့ …
ခဏပဲ … ခဏပဲ စဥ္းစားၾကည့္
ပြင့္မယ္ မပြင့္ဘူးဆိုျပီး
မေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္အတြက္
၀တ္မွႈန္ကူးမယ္ မကူးဘူးလို႔
လိပ္ျပာတစ္ေကာင္က ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသလား …
ဘာရလိုက္သလဲ …
ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးတယ္ဆိုတာကိုက
တစ္ဖက္လွည့္ ေတာင္းဆိုမွႈပဲ …
ဒါေပမယ့္
ဒီေနရာမွာ ရိုးသားမွႈပါတယ္ …
ေပးသေလာက္ ဘယ္သူမွ
မတင္းတိမ္တတ္ၾကဘူးဆိုတာ
ေမွ်ာ္လင့္ဖူးတဲ့သူတိုင္းသိတယ္ …
ၾကာေတာ့လည္း ရွက္လာျပီ
ေနာက္ဆံုး … ေနာက္ဆံုးလို႔ေအာ္ျပီး
ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ ရြယ္ထားတဲ့
ေမာင္းကို မျဖဳတ္ရဲတာကိုပဲ ရွက္လာျပီ …
ထားလိုက္ပါေတာ့ …
ဘာလဲ … ပစ္ခ်ထားခိုင္းတာလား …
ဒါမွမဟုတ္ .. ယူသြားခိုင္းတာလား …
မဟုတ္ဘူး …
တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု … လဲထားခိုင္းတာ …
ဟန္မေဆာင္ခ်င္ဘူး …
တစ္ခ်ိန္က ကိုယ္ဟာ ဒီလိုေကာင္မ်ိဳးပါလို႔
အခုလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ
ဖြင့္ဟျပေနရတာကိုက
ကိုယ့္ရဲ႕သတၱိဟာ ခြန္အားမဲ့ေနျပီဆိုတာ
မင္းလည္း သိေနေလာက္ပါျပီ …
အခ်ိန္မွန္တာထက္
အခ်ိန္တန္သြားတာေပါ့ …
မစားဘဲ ကစားခံလိုက္ရတဲ့
စစ္တုရင္ထဲက ဘုရင္ဟာကိုယ္ပါ …
ၿပိဳလဲအံ့နီးနီး
ရွိစုမဲ့စု အင္အားတုေလးနဲ႔ပဲ
ဖုန္းခ်လိုက္တာေကာင္းပါတယ္ေလ …
“လူၾကီးမင္းေခၚဆိုေသာ … ဆယ္လူလာဖုန္းမွာ”
“ဗြမ္း” … ။ ။

သက္ေထြး
ႏို၀င္ဘာ ၂၄ ၂၀၁၀ ညေန ၃း၃၈