အျမဲ ဆာေလာင္ေနတဲ့ အစာအိမ္လို
မျပည့္နိုင္ေတာ့တဲ့ အိုးေတြလို
လူဆိုတဲ့ သတၱ၀ါ ေတြၾကားမွာ
အဆီနဲ့ အသား စား ၾကီးထြားလာတဲ့အခါ
တစ္စ တစ္စ ပါးလွ်စ ျပဳလာတဲ့ ေမတၱာ တရားေလးလဲ
သူအလိုလို ေပ်ာက္ရွရတာပါပဲ ။

လူ့ အျဖစ္ရဲ့ ေသးငယ္ပံု နဲ့
ကမၻာကို ၀ါးျမိဳခ်င္တဲ့ လိုအင္မျပည့္မႈ
ျဖည့္တင္း ျဖည့္ဆည္းလို့ မရေတာ့တဲ့အခါ
ငါတို့ရဲ့
ေက်ာက္သား ေက်ာက္စိုင္လို
သံမဏိ သံတိုင္ေတြလို ခိုင္မာမဲ့ ခိုင္ျမဲမဲ့
သစၥာ တရားဆိုတာကလဲ
ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္သလိုမ်ိဳး ေဖာက္ျပန္ရဲ့ မဟုတ္လား ။

စိတ္ အပ်က္အဆီး ပံုၾကီးထဲ
ငါတို့က ဆင္ကန္းတစ္ေကာင္ ေတာတိုးသလို
ဖ်ာလိပ္ေခါင္းထဲ ၀င္မိတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္လို
ေနာက္ဆုတ္လဲ မရ ေရွ့ တိုးလဲ မလွ
ငါတို့မွာ အတၱေတြ ဆူး၀င္ စိုက္၀င္
နာက်င္ရ နာက်ည္းရ
ၾကင္နာ တာေတြကေတာ့
အလင္းအားနည္း တဲ့ မီးလံုးေတြလို ခပ္မိွန္မိွန္ရယ္ပါ။

ေဖာက္ျပန္လာတဲ့ ညေနခင္းကလဲ
မာက်ဴရီမီးေအာက္မွာ .
ကားမွတ္တိုင္ က ထိုင္ခံုေတြေပၚမွာ
အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ဆိုဖာခံုေတြေပၚမွာ
ငါတို့က ..
စိတ္ကို လႊတ္ခ် ခ်င္တိုင္း လႊတ္ခ်ၾက
လဲျပိဳခ်င္တိုင္း လဲျပိဳၾက
အဓိပၸါယ္ေတြကို မွာယြင္း ေကာက္မိၾကနဲ့
ငါတို့ ကမၻာ ဟာ
အမိႈက္ပံု ၾကီး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္လာတဲ့ အခါ
ငါတို့ ျဖစ္တည္မႈ ဟာ ျပာမႈန္ တစ္စလို
ေျမမႈန္ တစ္မႈန္လို လြင့္ပါး ၾကရတာပါပဲ ။

မိုးသစ္ညိဳ