ငိုခ်င္းဖဲြ႔ ျပန္ကာသီတမ္းတဲ့၊
ဒ႑ာရီ အလြမ္းပါ၊
ခရမ္းျပာရယ္။

သူေမ့ေစေတာ့၊
ေတြ႔ေနရင္ ေဝဒနာပို႐ံုပဲ၊
မေရရာ ပံုျပင္အုိကုိလည္း၊
ယံုခ်င္ေတာင္ မဆက္ရဲပါဘူး၊
လက္တဲြကာ မေခၚသာသူမို႔၊
ေတာ္ရာမွာ ေနကာေပါ့၊
ေျဖရာမလြယ္။

တိမ္းဖယ္ခြာတတ္သူမဟုတ္ေပမယ့္၊
စိမ္းတယ္သာမွတ္ယူပါေတာ့၊
မျပတ္ပူေလာင္ ရင္မွာညည္းေနလည္း၊
စည္းေတြကို အေက်ာ္ခက္သူမို႔၊
မေခၚရက္တာ ေမမသိပါကြယ္၊
ပေဟဠိနယ္ ျမစ္နက္ထဲက၊
အေျဖမရွိတယ္ ခ်စ္ဂယက္၀ဲ။

သံေယာဇဥ္တဖက္ကမ္းမွာပဲ၊
တသက္လြမ္းကာေနမွာေပါ့၊
လက္တကမ္းမွာ မေနသာသူမို႔၊
ေဝဒနာအပူ ရင္မွာသိမ္းကာကြယ္၊
တမင္တကာတိမ္းခြာေရွာင္လုိ႔၊
စိမ္းပါသေယာင္ မ်က္ႏွာလဲႊကာ၊
ဆက္ကာပဲ သြားေနရေပမယ့္၊
ေႏြညရွည္ အိပ္မက္လမ္းမွာေလ၊
လြမ္းတာေတြ ထိန္းလုိ႔မရပါဘူး၊
ခရမ္းျပာေရ … (တကယ္ေတာ့)‎
စိမ္းလို႔မွမဟုတ္ဘဲ။

ဟယ္ရီ