အားလုံးျပၤီးဆုံးေၾကာင္းစာတန္းထုိးလုိက္ခ်ိန္မွာ

ငါဟာ… ဒါဏ္ရာဗရပြနဲ ့က်ားနာတစ္ေကာင္အျဖစ္တြင္က်န္ရစ္တယ္…….

ငါသမုိင္းတြင္ဖု္ိ ့ ထြင္းထုစရာေက်ာက္သားေတြမလုိအပ္ဘူး

လြန္ေလျပီးေသာ အျပဳံးေတြကေတာ့အမုန္ေတြအျဖစ္ ထင္က်န္မိမလားဘဲ…….

အျမစ္ကေနရွင္ပစ္ဖုိ ့ျပန္ ့ၾကဲေနတဲ့နာက်င္မူေတြ

ငါကုိယ္တုိင္ တစ္စစီလုိက္ေကာက္ခဲ့ရတယ္

ရင္နာေပမဲ့နင္မလာေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္း

ကြယ္ရာမွာတြယ္တာခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္:ေတြ ေတြးျဖစ္ေနဆဲပဲ……..

ထားရစ္ခဲ့ျခင္း ေခၚေဆာင္သြားျခင္းရဲ့အဒီပါယ္က

က်န္ေနခဲ့ျခင္း လိုက္ပါသြားျခင္းနဲ ့တူရဲလား…..

ငါကုိတုိင္လဲ မသိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ

နင္ကုိယ္တုိင္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး…..

နင့္ကိုရူးသြပ္ရင္း ငါကိုယ္တုိင္ ေဆြးေျမ ့ပ်က္သုဥ္းခဲ့ရတယ္….

နာက်င္ေအးစက္ေနတဲ့ႏွလုံးသားလဲ က်န္ေနေသးေပမဲ့

နင့္ဆီလားနိင္ဖုိ ့သူကုိလမ္းေလွ်ာက္မက်င့္ေပးရေသးဘူးေလ……….

နင္ျမင္ႏုိင္ရဲ ့လား

ငါတုိ ့ဟာ ေရာက္ရာေနရာမွာ ေျခစံုရပ္ရင္း

တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခလုပ္တုက္မဲ့ေန ့ကုိရူးသြပ္စြာေစာင့္စားေနၾကဆဲ ဆိုတာ……………..