ရင္နာနာနွင့္ အေ၀းကို ထြက္ေျပးသြားခ်င္တယ္
ရူးေတာ့မလိုနွင့္ အေတာင္ေတြကို ပြတ္သပ္ၾကည့္တယ္
အားကုန္ယူလုိ႕ အျမင့္ကို တက္ပ်ံခဲ့တယ္

ေလဆန္ၾကားမွာ ရင္ကိုခြဲ အေတာင္ေတြ ဆန္႕လို႕
ျမင့္သထက္္ျမင့္ေအာင္ ဆက္ပ်ံၾကည့္ေတာ့
ရင္နွင့္မျပည့္ွမွ်ေအာင္ ခံစားခ်က္ေတြ ျပည့္နွက္ခဲ့တယ္

ခရီးေရာက္မတတ္ အိမ္မက္ေတြၾကား
တိမ္လႊာေတြေဘးနား ေငးၾကည့္မိတယ္
ခဏေလးနွင့္ေပ်ာက္ကြယ္မယ့္ ေ၀ဒနာေတြလား
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျပန္ေပၚလာမယ့္ ဒဏ္နာေတြလား

ေျမျပင္က လဒေတြ အေသေကာင္ကို ေမွ်ာ္ေနၾကေလးရဲ႕
ေန႕အခါ မ်က္မျမင္ ဇီးကြက္ၾကားကိုလည္း
က်ီးကန္းေတြက ၀ိုင္း မဲေနၾကေလးရဲ႕
သစ္ခ်ပင္ထက္က ညဆိုးဌက္ကလည္း
နိမိတ္ေတြ ျပဌာန္းေပးေလးရဲ႕….

အေ၀းကို ငါ ထြက္ေျပးခ်င္မိ…
ျပန္လမ္းမရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ေျပးဌက္တစ္ေကာင္ေတာ့
ငါ မျဖစ္ခ်င္တာ အေသအခ်ာဆုံးပါ..
ပ်ံရင္းနဲ႕ ေသသြားမွာလား
က်န္ရင္းနဲ႕ အသက္ဆက္ရအုန္းမွာလား…

ငါ မမွားတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္
မနက္မိုးလင္းက တစ္ခ်ဳိ႕ဌက္ကေလးေတြ
ပန္းပြင့္ေလးၾကား ေတးဆိုေနေသးရဲ႕…
ေျမျပင္တစ္ေနရာ က်ီးကန္းအေသေကာင္နား
သူ႕ေပါက္ေဖာ္ က်ီးကန္းတစ္သုိက္ ၀ိုင္းပူေဆြးရွာေလးရဲ႕…
အလြမ္းဒဏ္ကို နာၾကည္းခ်က္ေတြနဲ႕ သူတို႕မျဖစ္သင့္ေၾကာင္း
ေအာ္ဟစ္ေနၾကတယ္ေလး…

အေတာင္မစုံေသးတဲ့ ဌက္ကေလးေတြက
ကိုယ္ကိုကိုယ္ၾကည့္ျပီး ေန႕သစ္ကို ေတြးဆေနတယ္
ဌက္ၾကီးေတြက အေတာင္စုံလို႕ အစာရွာေလးရဲ႕
ဘ၀အတြက္ ေနစရာ အသိုက္ေတြလည္း ေဆာက္ေနၾကေလးရဲ႕
ရန္သူဆိုတာ ကာကြယ္ဖို႕ တိုင္ပင္ေနၾကတာ ေန႕တိုင္းပါပဲ…

အိမ္ေျပး ဌက္တစ္ေကာင္ မဟုတ္ခဲ့ပါ…
အျမင့္ဆုံးကို ပ်ံခ်င္လို႕ ရူးသြပ္ေနတာ မဟုတ္ခဲ့ပါ..
ေလဆန္ကို ခြင္းျပီး ေတေလဌက္တစ္ေကာင္…
ဆက္ပ်ံသန္းခြင့္ရွိခ်ိန္မွာေလး…
ေရွ႕ဆက္ခရီး ဆက္ခ်င္ေနတာ အေသအခ်ာဆုံးပါ…

နရီထက္
( ၂၁ ၊ ဒီဇင္ဘာလ ၊ ၂၀၁၀ )