(၁)

ဝဋ္တစ္ခုပါပဲ ကေလးေရ…
အဲဒီ ဘဝဆိုတာၾကီးမ်ား
နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပလားဆိုရင္…

(၂)

စၾကာဝဠာၾကီးထဲမွာ
တို႔ရဲ႕ လူ႔အျဖစ္ဟာ ေသးငယ္ေနလိုက္ပံုမ်ား  !!!

(၃)

ငွက္ေတြေတာင္
နံနက္ခင္းကို မွတ္မိေနၾကေပါ့…။
ဂႏၱဝင္ေျမာက္ပါသကြဲ႔
…သံတိုမယ္န နည္းနည္း
…ေရခဲတံုး နည္းနည္း
…ျပီးေတာ့ ေရာင္စံုခဲတံေတြ
ငါတို႔ေခါင္းထဲ ထိုးထည့္ေနတာ…
စိတ္ညစ္ေနလား ကေလးေရ…
ကိုယ္ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကား
ကိုယ္ပဲ လက္မွတ္ေရးထိုးရမွာ…
ပန္းခ်ီကားဘက္ကေတာင္ “နာ”တယ္။
(ဒါ့ထက္ သိမ္ငယ္စရာ)
ဘာဆိုဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး)
ေဟာဒီအရူးက
နံနက္ခင္းကို စုဘူးထဲထည့္ထားျပီး
အဝက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးကေန ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္
ဘယ္ေတာ့မွ မမွတ္မိႏိုင္ပံုေလ…။
ဂႏၱဝင္ေျမာက္ပါသကြဲ႕
ငါ့ရဲ႕ စုဘူးထဲက နံနက္ခင္း
ငါ့ ပန္းခ်ီကားထဲမွာ အလိုလို လင္းပေနလိုက္ပံုµµµ
ဝဋ္တစ္ခုပါပဲ ကေလးေရ…
အဲဒီç ဘဝဆိုတာၾကီးမ်ား
နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားပလားဆိုရင္…

(၄)

‘သူမ’ နဲ႔  ‘သူနဲ႔’
ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ဆံပင္ေတြကို ခ်ည္ေႏွာင္ၾက
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္…ၾကိဳးတပ္လို႔
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ တေယာထိုးပစ္
စကားလံုးအသစ္ေတြ ေဖာေဖာသီသီသံုးျပီး
တို႔ နားမလည္တဲ့ အရာေတြအားလံုးကို
အဲဒီ အမိႈက္ပံုးထဲ တြန္းခ်ဘို႔ ၾကိဳးစား…
ကေလးေရ…
ဒါ…မရိုးသားမႈပါကြဲ႕
အဲဒါကို… ခ်စ္ၾက! ခ်စ္ၾက! ခ်စ္ၾက!
ကိုယ့္ ပြဲၾကည့္စင္ ကိုယ္ေဆာက္ျပီး
‘အထူးတန္းမွာထိုင္သူ’ လို႔ နာမည္တပ္
ျမင့္ျမတ္စြာ ေအာက္တန္းက်ေနလိုက္ပံုမ်ား
ေရစုပ္ဝဲၾကီးမ်ားေတာင္ ျဖစ္လို႔ !!!
ကေလးေရ…
ေရဆန္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ကူးေနလို႔ကေတာ့
မင္း…အဲဒီ ဝဲ က
လြတ္မွ လြတ္ပါ့မလားကြယ္…။
စၾကာဝဠာၾကီးထဲမွာ
တို႔ရဲ႕ လူ႔အျဖစ္ဟာ ေသးငယ္ေနလိုက္ပံုမ်ား!!!

(၅)

လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ
က်ျပီးေသေနတဲ့ ယင္ေကာင္ဟာ…ငါပါပဲ
၂၆ ႏွစ္လံုးလံုး ညစ္ပတ္
ပန္းကန္ထဲမွာေတာင္
ေရာဂါပိုးမႊားေတြ ကပ္ညိက်န္ေနခဲ့ေလာက္တဲ့
(ေဆးရံုတစ္ရံုေလာက္ မ်ားမွာပ
…ကုသေဗဒ မ်ားသေလာက္
…ေရာဂါပိုးမႊား မ်ားပံုေတြ)
ငါ…၊ ငါ့ မဟာမိတ္…၊ ငါ့ ရန္သူ…
အားလံုး… နာတာရွည္ ေရာဂါသည္ခ်င္း အတူတူပါပဲ။
ငါတို႔ေတြ…ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မွတ္မိၾကျပီေလ
(ငွက္ေတြ…နံနက္ခင္းကို
ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မွတ္မိပံုမ်ိဳး?)
ငါတို႔ မသိတာေတြ… မ်ား
ျပီးေတာ့ … သိသြားမွာပ။
သိေအာင္ ဘဝကို စာေမးပြဲစစ္ၾက။
ျပီးေတာ့…
ရလာသမွ် အမွတ္စာရင္းေတြကို
ေျခစံုပစ္ျပီး ယံုလိုက္!!!
ဒါပဲ။ ဒါဟာ ေယဘုယ်ပဲ။
လိမ္လိုက္ၾက
စိတ္ညစ္ေနမလား… ကေလးေရ
စၾကာဝဠာၾကီးထဲမွာ
တို႔ရဲ႕ လူ႔အျဖစ္ဟာ ေသးငယ္ေနလိုက္ပံုမ်ား!!!

(၆)

မေန႔ကတင္ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်သြားခဲ့…
…ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စင္းမွာ
ငါ့ ေဖာင္းလိုက္ပိန္လိုက္ အဆုတ္ၾကီးကို တပ္ဆင္
… ေမာင္းႏွင္ပစ္လိုက္တာ … … …။
ပ်က္ေနတာမ်ား ေကာင္းသြားမလားဆိုရင္
ငါတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ…
ေဟာဗားယာဥ္လို ပ်ံသန္းသြားတတ္လိုက္ၾကတာ…
မုတ္သုန္ေလထက္ေတာင္မွ
ေပါ့ပါးေနေသးရဲ႕။
ဒီလိုပဲ…
ပ်ံသန္းလိုက္၊ နားေနလိုက္နဲ႔
ေဆာင့္ၾကီး ေအာင့္ၾကီး ဖြာလိုက္တဲ့ ေဆးလိပ္လို
… တိုဝင္သြား!
အင္းေပါ့ေလ…
ငါတို႔ရဲ႕ စိတ္ေတြ မီးဖြားရဲရဲ
အစီခံ ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲ????
… သတၱိရွိရွိ ေၾကာက္လန္႔ေန…
ဝဋ္တစ္ခုပါပဲ ကေလးေရ…
အဲဒီç ဘဝဆိုတာၾကီးမ်ား
နားလည္ေအာင္ ၾကိဳးစားပလားဆိုရင္…
အား!!!
ကြယ္လြန္သူတို႔ေရ…
ငါတို႔ရဲ႕ ဆံပင္ေတြနဲ႔
လြမ္းသူ႔ပန္းေခြတစ္ေခြ ယက္ပို႔လိုက္ပါရဲ႔…
ေကာ့ပါးနီးကပ္(စ္)ကေတာ့
ကမၻာကို တစ္ပါတ္ျပီးတစ္ပါတ္ လည္ေစခဲ့ျပီ…
ေဟာဒီ ငတိေတြမွာသာ
အဝါေရာင္ ခြ်ဲပ်စ္ပ်စ္နဲ႔
ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔ က်န္ခဲ့တုန္း…
ခက္တယ္… ကေလးေရ
စၾကာဝဠာၾကီးထဲမွာ
တို႔ရဲ႕ လူ႔အျဖစ္ဟာ ေသးငယ္ေနလိုက္ပံုမ်ား!!!

(ရ)

ေတ့ဆက္ ဆက္ထားတဲ့ အေဟာင္းအႏြင္းေတြၾကားမွာ
ေလွခါးတစ္ခုလို ငါျငီးေငြ႔ေနခဲ့။
… … …
ငါတို႔ ဘာေတြကို ယူလာခဲ့သလဲ???
ငါတို႔ ဘာေတြကို ထားခဲ့မွာလဲ???
တို႔ မသိဘူး။
ျပန္သတိရမိ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကံဳးဝါးခဲ့ဘူးတာ…
” ကမၻာလံုးကို အံစာတံုးလို ေခါက္ျပလိုက္မယ္!
မီးေတာက္ကို ဘယ္သူ ေဇာက္ထိုးထားလို႔ ရမွာလဲ!!! “
ဒါနဲ႔ပဲ…
ကုန္သည္ေလထဲ
ငွက္ေတြ ရင္ေကာ့ တိုးဝင္ေနပံု…
ငါ…
ယံုယံုၾကည္ၾကည္ၾကီး ေငးၾကည့္ေနျဖစ္ျပန္ေရာ…

(၈)

ကေလးေရ…
ခ်ိန္ခြင္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာ
မင္းနဲ႔ငါ… ဝင္ထိုင္ၾကမယ္
ျပီးေတာ့… မင္းနဲ႔ငါ ခြဲခြါၾကမယ္
ျပီးေတာ့… ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါ
မင္းနဲ႔ငါ ျပန္ဆံုၾကမယ္ေလ…
ျပီးေတာ့… လိုအပ္ပစ္လိုက္ၾကမယ္!!!
ကြန္ပါဘူး အသစ္က်ပ္ခြ်တ္လို သပ္ယပ္မႈမ်ိဳးနဲ႔
ငါတို႔ဟာ (အဲဒီအခါ)
ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးကို လိုအပ္ပစ္လိုက္ၾကတာေပါ့!!!!
ယံုတယ္မဟုတ္လား
တစ္ျခားလူ မဟုတ္ပါဘူး
ငါပါ… ငါပါ… ငါပါကြဲ႕…
နတ္ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်ခံခဲ့ရတာ မဟုတ္ပါဘူး
ေျခစစ္ပြဲမွာေတာင္
ပယ္နယ္တီ ဆယ္ခါ ကန္ခဲ့ရတဲ့ ေကာင္ပါကြဲ႕…။
ေဟ့ … လာ!!!
မ်က္လံုးနဲ႔ ေမးရိုးေတြမွာ
ေသခ်ာမႈတစ္ခုရဲ႕ မာနနဲ႔ မီးလွ်ံေတြ ေတာက္ပ
ဒႆမ ရွာမရေတာ့အထိ
ငါတို႔ ခြ်န္…ျမိ…ပစ္…လိုက္…ၾက…ရ…ေအာင္!!!

(၉)

စၾကာဝဠာၾကီးထဲမွာ…
“လူ” လာျဖစ္ၾကတဲ့
(ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး)
အဲဒီ ေသးေသးေကြးေကြးေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ…
ဘာဆို ဘာကိုမွ မေၾကာက္တတ္ၾကပါဘူး။
… … …
ကေလးေရ…
ေက်ာက္ေတာင္ၾကီးေတြကိုေတာင္မွ
ျဖိဳခ်ပစ္လိုက္ႏိုင္တဲ့
အဲဒီ “ဒိုင္းနမိုက္” ဆိုတာလဲ
အထုပ္ေသးေသးေလးေတြပဲ မဟုတ္လားကြယ္။

မင္းခိုက္စိုးစန္