မိုး ….သဲသဲမဲမဲ ရြာေနခ်ိန္မွာ
တိတ္တိတ္ေလး အခန္းထဲ
ထိုင္ေနခ်ိန္။

ေလေအးေလးတစ္ခ်က္ငါ့နားဆီီက
ျဖတ္တုိက္သြားၿပီး……… တုိးတိုးေလး
ညည္းသြားတယ္……… သူ အရမ္းကို ေအးလြန္းၿပီး
အထီးက်န္ဆန္ေနတယ္တဲ့……

မုိးေရစက္ေတြေၾကာင့္
ငါတို႕ ရပ္တည္ရာ
ေျမႀကီးေတြလည္း
ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြနဲ႕
အက်ည္းတန္ေနၿပီဆုိတဲ့
သတင္းစကားလည္း
ေျပာသြားေလရဲ႕……

ၿပီးေတာ့ သူ
ငါ့အနားက
ေရႀကီးသုတ္ျပာနဲ႕
ျပန္ထြက္သြားတယ္

ငါသူ႕ကို ဘာမွ
မေျပာလုိက္ရဘူး

ဒါေပမယ့္
ငါ့ပါးျပင္ေပၚက
မ်က္ရည္စက္ေတြေတာ့
သူ ျမင္ေကာင္းပါရဲ႕ ……..

မိုးသံေတြနဲ႕ ငုပ္လွ်ိဳးေနတဲ့
ငါ့ရင္ဘတ္ရဲ႕ စည္းခ်က္မညီမႈေတြကိုလည္း
သူ သတိျပဳမိေကာင္းပါရဲ႕…..

ငါ့ပါးစပ္က တုိးတုိးေလး
ညည္းေနတဲ့ စကားလံုးေလးကို
သူ ၾကားမိေကာင္းပါရဲ႕………