သည့္ထက္ပိုျပီးေမွာင္စရာ…
ဘာက်န္ေသးလို႔လဲ
လွ်ပ္စီးေတြ လက္လက္ျပေနတာကိုပဲ
ယံုၾကည္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ္…။

ေကာင္…မ…ေလး…ေရ…
စပယ္ေတြ တဝုန္းဝုန္း ရြာခ်ခဲ့တာေတာင္မွ
ငါဆိုတဲ့ေကာင္က
ရနံ႔ တစ္ခုတစ္ေလေတာင္
စိုစြတ္ခြင့္ မရပါဘူး။

စိတ္ကူးေတြ အေအးပတ္တာပဲ
အဖတ္တင္ေတာ့ရဲ႕…
အေရာင္းျပခန္းတစ္ခုရဲ႔ နံရံမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်ိတ္ဆြဲျပသထားတာလည္း
၂၆ ႏွစ္သာ ၾကာသြားတယ္
တစ္ခါမွ ေဈးေကာင္းေပးဝယ္တာ မခံရပါဘူး။

အခုေတာ့ … ေဟာဒီ ေကာင္မေလးကိုပဲ
ေက်းဇူးေတြ တင္ပစ္လိုက္ရေတာ့မယ္…
ဝယ္သူမရွိတဲ့ ငါ့ကို
နံရံေပၚက ျဖဳတ္ခ် ခိုးယူသြားလို႔…

ငါ့ရဲ႕ မြတ္သိပ္ျခင္းေတြကို သယ္ပိုးသြားတဲ့
ခ်စ္လွစြာေသာ သူခိုးမေလးေရ…
ေပးပါ… ေပးခဲ့ပါ…

ငါ့ရဲ႕ လက္နက္ခ်ခြင့္ကို
သနားသျဖင့္ ေပးခဲ့ပါ။

ငါ့ရဲ႔ အမည္နာမ မရွိတဲ့အျဖစ္နဲ႔
မင္းစတိုခန္းရဲ႕ ေထာင့္က်ဥ္းမွာ
ေဟာင္းေဟာင္းျမင္းျမင္း လႊင့္ပစ္ခံထားရာက
တရားဝင္ ေသဆံုးခြင့္ ေပးပါ။

ေဝးကြာျပီ ဆိုမွေတာ့
ငါ့ တနဂၤေႏြကို ငါ ဖန္ဆင္း
တစ္ေန႔ခင္းလံုးပဲ အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။

အဲဒါပါပဲ… ေကာင္မေလးရယ္
သည့္ထက္ပိုျပီး ေမွာင္စရာ
ဘာက်န္ေသးလို႔လဲ !!!

မတန္ပါဘူးကြယ္…
အဲဒီ…ကံၾကမၼာဆိုတဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္က
(ငါ့ကို) ေသေအာင္ပဲ ေျခာက္လွန္႔ေနေရာ့တယ္…။

မင္းခိုက္စိုးစန္