ေႏြဦးရဲ႕တိမ္ေတြလို
ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ရတာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္
ေကာင္မေလးေရ…
အလြမ္းေတြကိုပဲ “ငတ္”တယ္…
ဘဝဟာ မင္းရဲ႔ ေျခသည္းခြံေလးေတြေလာက္ေတာင္မွ
က်က်နန မျဖဴစင္ခဲ့ပါဘူး
အိပ္မက္ေတြ ရႊံ႕လို လူးခဲ့တယ္။
ကေလးေရ… ငါဆိုတဲ့ ေခြးရူးတစ္ေကာင္
ကိုယ့္အျမီး ကိုယ္ျပန္ကိုက္
စိတ္နာ… နာ ေနလိုက္ပံုမ်ားရယ္…
အျဖဴေရာင္ေလထုထဲ
ႏွင္းေတြ တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ အသံ
ငါ့ရင္ဘတ္က မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ “နာ” လာေရာ…
သံေယာဇဥ္ကို ခ်ည္မွ်င္ေတြလို ယွက္သန္းတြယ္ေစတဲ့
ငါ့ရဲ႕ ယကၠန္းသည္မေလးေရ…
ေဝးခဲ့တယ္။
ငါ့ရဲ႕ ယကၠန္းသည္မေလးေရ…
ေဝးခဲ့တယ္။
မင္း ယက္တဲ့ ပုဝါတစ္စအလွမ္းဟာ
လက္တစ္ကမ္းစာ မကပါဘူး
ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ျပန္ေပးယူရတဲ့အထိ ေဝးခဲ့တယ္…။

မင္းခိုက္စိုးစန္