မေန႕ကမွ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ငံု႕ကိုင္းၾကည္႕မိရဲ႕
ကြ်န္ေတာ္႕ရဲ႕ ထြက္သက္ဝင္သက္ကေလးေတာင္
အရပ္အေတာ္ၿမင္႕ခဲ႕ၿပီ။

လမ္းထိပ္က ေသြးေႏြးသတၲဝါေတြအတိုင္းပါပဲ
ေလာကဓံ ခြန္းၾကီး၊ခြန္းငယ္ေတြၾကားမွာ
ကြ်န္ေတာ္ဟာလည္း ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႕
“လူ” အၿဖစ္ “ပြင္႕” ခဲ႕ရတာပါ။

တကယ္ဆိုကဗ်ာဟာ
အခ်စ္ဦးမသိေအာင္ ေရးရတဲ႕အရာေပါ႕
ကံ႕ေကာ္နဲ႕ အဖူးေရာ အပြင္႕ေရာ လြဲခဲ႕ရသလိုမ်ိဳး ဘာညာဘာညာ
အဲဒီလို မာယာအမႈကိုလည္း
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ၿပခဲ႕ဖူးၿပီး။

တစ္ခါတစ္ရံ ေလပူေတြအေဝ႕မွာေတာ႕
လမ္းေလွ်ာက္သူတို႕ရဲက ဘာသာဘာဝ တုန္ခါယိမ္းေသြ႕ဖူးတယ္
အဲဒါကလြဲရင္ သူလိုကိုယ္လိုေလာက္ေတာင္
ကြ်န္ေတာ္မေကာက္ေကြ႕ခဲ႕ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ သိုးထိန္းတို႕ခုလို မ်ိဳးစကားစိမ္းဆိုၾက
ဪသာ္ တစ္ခုေတာ႕ရွိတယ္
ကြ်န္ေတာ္မပါဘဲနဲ႕လည္း ဧရာဝတီၿမစ္ဟာ စီးၿမဲစီးေနလိမ္႕မယ္
အဲဒါကို ေၿပာဖို႕ က်န္ခဲ႕တယ္။

တာရာမင္းေဝ