Home
Post Masterpiece
Register
Login
ဒုကၡကဗ်ာ
ဘယ္သူမွ ငါ့ကို လက္သင့္မခံေတာ့တဲ့အခ်ိန္ …
င့ါကိုယ္ငါ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ျပန္၀တ္လိုက္တယ္ …
မ်က္ရည္တိုင္ကီတပံုးလံုးကို
စိတ္လုိလက္ရ
ငါ သြန္ခ်ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ …
ေလယာဥ္လက္မွတ္တေစာင္ …
မ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့ “….” …
ေၾကကြဲျခင္း အလင္းနစ္စကားလံုးေပါင္းသန္းေပါင္းမ်ားစြာ …
တို႔နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္းႏွီးခဲ့ရ …
သက္တမ္းေစ့ ေသဆံုးသြားတဲ့
ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို လည္ပင္းညစ္ အပိုင္းပိုင္းျဖတ္တဲ့အခါ …
တံျမက္စည္းတို႔ရဲ့ အထာနဲ႔ ေက်ာင္းစာအုပ္ေပၚ
ကဗ်ာျဖစ္လာၿပီ …
လက္ပြန္းတတီးေနလာခဲ့တဲ့ စကားလံုးတို႔နဲ႔ …
ငါ့လက္ေတြ ေသြးရဲ လာခဲ့ၿပီ …
စကားလံုးမရွိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီဘူးထဲ
ရင္းႏွီးေနက် စကားလံုးေတြ ထည့္တယ္ …
ဆြတ္ပ်ံ႕မႈိင္းညိဳကဗ်ာစာအုပ္ထဲ မ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့
“…” ကို ထည့္တယ္ …
အဲဒါေတြကို ေခတ္မီညေပါင္းအိုးထဲ စနစ္တက် ျပဳတ္ထည့္လိုက္တဲ့အခါ …
“ေဟာ … ဘာတဲ့ နာမည္က …
ေရေျမျခားသြားရေတာ့ မင္းေလးကို ထားခဲ့ရၿပီေပါ့ …”
R ဇာနည္ သီခ်င္းဆန္ဆန္ …
ေ၀းမွာသိလို႔ ကိုယ့္အနားမရွိေစခ်င္ခဲ့တဲ့ သူ႔ ကို …
ေမွာ္ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔နဲ႔ အနားဆြဲေခၚ …
တစ္ခါ …
ႏွစ္ခါ … နမ္းမိခဲ့ပါၿပီ …
၂၀၁၁ ထိပါပဲ …
၂၀၀၈ က ထုတ္လုပ္တဲ့ မ်က္ရည္ပါးပါး မိတ္ကပ္ေတြ
လူးလိမ္းတုန္းပဲ …
၂၀၁၁ ထိပါပဲ …
၂၀၀၈ က အေၾကာင္းေတြ အေၾကာင္း …
တေစ့တေစာင္း လြမ္းတုန္းပဲ …
ဓါးထက္ထက္ …
ငါ့၀ိဥာဥ္အသက္ဆက္ဆက္ …
လင္းလက္လိုက္တဲ့အခါ …
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းေအာက္က ေရာင္စံုဒဏ္ရာတို႔နဲ႔ …
မ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့ “…” နာမည္ေလးေပၚ
မွတ္မွတ္ရရ ဖင္ေသၿမဲ ဖင္ေသ ေနမိခဲ့ျပန္ၿပီ …
Comment #1
အားေပးသြားပါတယ္ … မ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေခၚတဲ့ “….” …
ေၾကကြဲျခင္း အလင္းနစ္စကားလံုးေပါင္းသန္းေပါင္းမ်ားစြာ …
တို႔နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္းႏွီးခဲ့ရ …