သစ္ရြက္ေၾကြလို႔ေျမခတာလား….ေျမခဖို႔ေၾကြက်သလား……
 ဘ၀က တစံုတခုေတာ့ အဓိပၸါယ္ရွိမွာပါ……..
 အသည္းကြဲမယ့္သူ…အသည္းခြဲမယ့္သူ…အသည္းကြဲတဲ့သြားတဲ့သူတဲ့……. ယူခ်င္မွယူပါ….ျဖဴကာျပာကာက်ေနလည္း…….တဖြဲဖြဲ…..၀ဲဆင္းေနတဲ့အိမ္မက္ထဲပဲငါေျမာေနဦးမွာပါ
 မာယာ…လား……ဒါ ကဗ်ာလား…..
ငါ ခြဲျခားဖို႔အခ်ိန္မရခဲ့ပါဘူးေလ…….ေႏြ……နင္ ေရာက္လာတာ ေစာလြန္းတယ္ဟာ….
 တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္နဲ႔ေတာ့ လြမ္းတာပါပဲ……နင့္အတြက္ေတာ့ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ လမ္းခြဲတဲ့… တသဲသဲပါပဲဟာ……တဖြဲဖြဲနဲ႔…..နင္ဆြဲရာေဆးစက္ထင္ခဲ့ရတဲ့ ငါဆိုတာ ေဆာင္းသက္သက္ပါ
 ေဆးစက္က်ရာ အရဳပ္မထင္ေပမယ့္ နင္ျမင္သာပါေစဟာ……
 ငါအရဳပ္ထင္ေအာင္ေတာ့ ေသြးတစက္စက္က်ေပးခဲ့ပါတယ္
 ၀ါးျမိဳခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ငါ ငါးပါးေမွာက္ခဲ့တဲ့ ၾကမၼာနဲ႔……… ဒဏ္ရာ……မဟုတ္ပါဘူး……..ငါ ေျခစံုကန္လို႔ရူးခဲ့တဲ့…အေၾကာင္းက ဒဏ္ရာ…မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး… ခဏေလးေတာ့ ေမာ္ဖူးခြင့္ေပးပါ…..ငါေၾကြစင္းမယ့္နင္ေျ့ခရင္းမွာ……
 နင္ျမင္သာေအာင္…..ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးေမႊးဖို႔အတြက္
 ခဏေလးေတာ့ ငါရူး…….ခဏတာေလးေတြအတြက္ …ငါ ခဏတာေတြကို ခဏခဏ ရူးပါတယ္ တကယ္တမ္းေတာ့ ေႏြရယ္……နင္ေလေျပထိုးတာေတာင္ငါကခစားခြင့္မရွိသူပါ
 ေကာင္မေလးေရ…….တကယ္ေတာ့ဟာ……အေၾကြေစာတဲ့ေႏြၾကားမွာ…..ငါပါေရာသြားသလားဟာ…… အခု…..မ်ား..ငါ…..နင့္ေျခတေၾကာလွမ္းဖို႔အတြက္…..
နင့္ေျခဖ၀ါးေအာက္ အေၾကြေစာခဲ့တဲ့….
ငါ
    ဆိုတာ
           ေျမ……