ႏွင္းလူဟာ
ဂူထဲမွာ ဘီလူးဒူးတုပ္ထိုင္လ်က္
အေမွာင္ၾကဳတ္ၾကဳတ္ကို ကိုက္ၿမိဳ ဝါးစားရင္း
ေနနဲ႔လည္း စိတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္ၾကည့္တယ္။

ရႊံ႕မီးအိမ္နဲ႔ ေဝ့ပတ္ၿပီး
ေျမာက္အရပ္ကို ရွာေဖြၾကည့္ေတာ့
ဓူဝံၾကယ္ ေၾကြသြားတာ ၾကာၿပီတဲ့။

သူ႐ံႈးသြားတယ္
သူ႔ပါးစပ္ကို သူၿဖဲၿပီး
ေျမာက္ျပန္ေလက ေဆာင္းေတြကို ႐ိုက္ခြဲႀကိတ္ထည့္
လြမ္းရင္ လိုက္ခဲ့လို႔ မွာတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔
ေႏြဦးေပါက္မ်ားစြာကို လြန္ေလၿပီးမွ
ျပန္လည္ႏိုးထလာတဲ့ ေက်ာက္ႏွင္းလူ
ေတာက္ တစ္ခ်က္ေခါက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ထူတယ္။

ၿပီးေတာ့
ေသြးေတြကို တဂ်ံဳးဂ်ံဳးျပန္ေမာင္း
ေကာင္းကင္ကို
ပိေတာက္ေတြနဲ႔ တေဗာင္းေဗာင္းပစ္ေပါက္
မီးပြင့္မတတ္၊ ခါးေထာက္ရပ္လိုက္တယ္။

ငါ … (သို႔မဟုတ္)
ႏွင္းလူကေလးရဲ့ မွတ္တမ္းမွာ
အဲဒီေဆာင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေရးထားမိ
သတိရတိုင္း ျပန္ျပန္ ဖတ္ၾကည့္လို႔ေပါ့။

တာရာမင္းေ၀ (မုိးေခါင္လုိ႔ တီးတဲ့ဗံုသံ)