နင္ရက္စက္တယ္ေနာ္။ အရင္ဆို online မွာ နင္က အၿမဲစေခၚတာ။ ငါစေခၚရတဲ့အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ငါတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ဟာသေတြ ေျပာခဲ့က်တယ္။ နင္ခုဆို ေအးစက္ေနၿပီ။ နင္စေခၚလည္း ငါ့ကို အရင္လို ဟာသ မေျပာဘူး။ ငါစေျပာလဲ ေကာင္းေကာင္းမေျပာဘူး။ မနက္ခင္းမေတြ႔လို႔ ညမိုးခ်ဳပ္ကို နင္နဲ႔ေတြ႔မလားဆိုၿပီး ငါအြန္လိုင္းလာတယ္။ နင္နဲ႔လဲ ငါေတြ႔တယ္။ နင္ငါ့ကိုမေခၚဘူး။ အရင္လို မေျပာဘူး။ ငါစေခၚလည္း ေအးစက္စက္နဲ႔။ ငါသိသေလာက္ ငါဘာမွ မလုပ္ဘူး။ နင္ငါ့ကို ဘာမေက်နပ္တာလဲ။ နင္မအားလို႔ လို႔ငါ့ကို မေျပာနဲ႔။ နင့္အားတယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ ငါ့ကိုဘာလို႔ အဲ့လိုရက္စက္တာလဲ။ ငါမွားတာဆိုလို႔ နင့္ကိုမေျပာဘဲ အေ၀းကို ထြက္လာမိတာပဲရွိတယ္။ ဒါေတာင္ ငါနင့္ကို အရိပ္အၿမြက္ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ သြားမယ့္ေန႔ မေရာက္ခင္ ညကလည္း ငါေျပာခဲ့တယ္။ နင့္ကို ငါသိပ္ခ်စ္မိတယ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ နင့္ဘက္က တစ္ကယ္မအားလို႔ မေခၚရင္ေတာင္ ငါဒီမွာရူးမတတ္ခံစားရတယ္။ ငါေလ နင့္ကိုျဖည့္ေတြးေပးရတာမ်ားၿပီ။ ငါနင့္ကို မမုန္းခ်င္သလို နင္နဲ႔ ေ၀းရမွာကိုလဲ ေၾကာက္တယ္။ နင္ နားမွာ တစ္ေယာက္မကရွိတာကိုလဲ ငါသိပါတယ္။ ငါက နင့္အတြက္ သိပ္အေရးမႀကီးေပမယ့္ ငါ့အတြက္ နင္ကေတာ့ အေရးႀကီးတယ္။ နင္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္မွာကိုလဲ ငါသိပ္စိတ္ပူတယ္။ နင္ေနမေကာင္းဘူးဆိုရင္လဲ ငါ့မွာ နင့္နားကို အေျပးေလးလာခ်င္တယ္။ လာလို႔မျဖစ္ႏိုင္လို႔သာ စိတ္ေလွ်ာ့ထားရတယ္။ မေတြ႔တာၾကာရင္ ငါဖုန္းဆက္တယ္။ နင္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မဆက္ဘူး။ ထားပါ အားလံုးကိုေျဖေတြးေပးလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကို ရီစရာေတြ မေျပာေတာ့တာ အရင္လို စကားေတြမေျပာေတာ့တာေတြကို ဘယ္လိုမွ ေျဖေတြးေပးလို႔မရဘူးဟာ။ ငါ့ကို မေက်နပ္ရင္ နင္ဖြင့္ေျပာပါဟာ။ ငါ့ကို အလိုမက်ရင္လဲ ေျပာပါ။ ငါနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူးဆိုရင္လဲ ငါ့ကိုပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါ။ ငါနင့္ကို မေႏွာက္ ယွက္ပါဘူး။ ဘာမွ မသိဘဲ တစ္ေယာက္တညး္ေတာ့ မခံစားခ်င္ဘူးဟာ။