ခ်စ္ျခင္းသည္ အျပစ္ကင္း၏

လူေတြ အားလံုးဟာ မခ်စ္ဖူးတဲ့လူ၊ မခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့လူ မရွိဘူး။ အခ်စ္မခံရဖူးတဲ့ လူေတာ့ ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ မေျပာနိုင္ဘူး။ ဒါေပတဲ့ ခ်စ္ျခင္းကို ခ်စ္ျခင္းအတိုင္း လက္မခံၾကဘဲ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆင့္ပြားခ်ဲ ့ကားထားတဲ့ နားလည္မႈေတြအေနနဲ ့ လက္ခံၾကတာမ်ားတယ္။ ဥပမာ ခ်စ္ျခင္းကို ပိုင္ဆိုင္မႈအျဖစ္၊ ေသြးသားေတာ္စပ္လိုမႈအျဖစ္၊ ပုဂၢလိကေက်နပ္လိုမႈအျဖစ္၊ ျပန္လည္အခ်စ္ခံရျခင္းကို တန္ဖိုးတစ္ခု ဂုဏ္ရည္တစ္ခုအျဖစ္နဲ ့ ပိုျပီး နားလည္လက္ခံၾကတယ္။ဒီအခါ ခ်စ္ျခင္းရဲ ့ ရိုးဂုဏ္ေတြ စစ္မွန္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္………..“ခ်စ္ျခင္း” ဆိုတာ “ခ်စ္ျခင္း”ပဲ။ ဘာသာစကားနဲ ့ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ “အသိ” တစ္ခုပဲ။ ဒီထက္ဘာမွ မပိုဘူး။တစ္နည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ျပန္ ့ျပန္ ့ေျပာခ်င္ရင္ “ခ်စ္ျခင္း”ဟာ သမုတိ သေဘာေဆာင္တဲ့ အသိတစ္ခုပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အလြမ္း အေဆြး ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီးေတြက “ခ်စ္ျခင္းသည္ျမဲ၏” “ခ်စ္ျခင္းသည္ စစ္မွန္၏” စသျဖင့္ ေရးၾကတာေပါ့။ဟုတ္တာေပါ့။ “ခ်စ္ျခင္း” က “ခ်စ္ျခင္း” ပဲကိုး။ျမဲတာေပါ့။ အသိကသာ ေျပာင္းလဲသြားတာ။ ခ်စ္ျခင္းအေပၚနားလည္မႈကသာ ေျပာင္းလဲသြားတာ။ ခ်စ္ျခင္းကို ငယ္စဥ္အခါက စိတ္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ ေသြးသားေတာင္းဆိုမႈေတြ အေျခခံျပီး လက္ခံတဲ့အခါ ခ်စ္ျခင္းရဲ ့ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြဟာ အမ်ားၾကီးပဲ။ ျပီးေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းကို ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ ့ ၾကည့္တတ္လာၾကတယ္။ၾကီးတဲ့အခါ နားလည္တဲ့ခ်စ္ျခင္းဟာ တန္ဖိုးအားျဖင့္ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ ငယ္စဥ္က ရူးရူးမိုက္မိုက္ခ်စ္ျခင္းနဲ ့ မတူေတာ့ဘူး။တန္ဖိုးပိုရွိလာတယ္။ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ ့ လက္ခံတဲ့အခ်စ္ဟာ တန္ဖိုးပိုၾကီးပါတယ္။ခ်စ္ျခင္းမွာ ဆိုးတာေကာင္းတာ မွန္တာမွားတာ မရွိဘူး။ခ်စ္ျခငး္ကို လက္ခံသံုးစြဲတဲ့သူမွာသာ အဲဒီတန္ဖိုးျဖတ္မႈေတြရွိတာ။ဒါ့ေၾကာင့္ လူေတြမွာ ခ်စ္ျခင္းရဲ ့အေနအထားဟာ မတူၾကတာေပါ့။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ခ်စ္ျခင္းဟာ လက္ခံသံုးစြဲတဲ့သူအေပၚမွာ တည္တာ။ကိုယ့္အၾကိဳက္၊ ကိုယ့္ဘ၀နဲ ့ ယွဥ္ျပီး တည္ေဆာက္ယူၾကတာ။တစ္ထပ္တည္းက်တဲ့ ခ်စ္ျခင္းနွစ္ခု ဘယ္ေတာ့မွ မရွိနိုင္ဘူးလို ့ေတာင္ ဆိုၾကတယ္။ မွတ္ခ်က္ ( ဤစာပိုဒ္သည္ ဆရာျမင့္သန္းရဲ႕ ေရာေရာေယာင္ေယာင္ ေမာင္ဘေမာင္ ၀တၱဳတိုမ်ား ” ခ်စ္ျခင္းသည္ အျပစ္ကင္း၏”၀တၱဴတိုမွ ျဖစ္ပါတယ္ )