ကၽြန္မ ဒီေန႕ အိပ္ယာက ႏုိးေတာ့ … ၇ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ … ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ယာသိမ္းၿပီး …. ရံုးသြားဖုိ႕ ျပင္ဆင္ရေတာ့တာေပါ့ … ရံုးသြားဖုိ႕ ျပင္တာက ကၽြန္မတစ္ကုိယ္ေရ ကုိပဲ ျပင္ရတာပါ … ထမင္းခ်ိဳင့္ …. မနက္စာကုိ အေမက ျပင္ေပးၿပီးသားေလ .. အဲဒီေတာ့ လွလွျပင္ … မနက္စာ စားၿပီး ကားဂိတ္သြားၿပီလို႕ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါေတာ .. အလွျပင္တာကုိေတာ့ ေက်ာ္လိုက္ၾကတာေပါ့ .. …

ကၽြန္မတုိ႕က သာေကတမွာေနတာေလ … သာေကတ ကားေပါပါတယ္ …. ကားေပါသေလာက္ လူဦးေရ ထုတ္လုပ္ႏႈန္းကလည္း မ်ားတယ္ထင္တယ္ … 🙂  …. လာတဲ့ကားတိုင္ လူအျပည့္ … တစ္ခုပဲ ကားေတြက နည္းနည္း လူစဥ္မမွီဘူးဆုိေတာ့ (ေသးတာကုိေျပာတာပါ) .. ဘယ္ေလာက္မွ လူမတက္ရေသးဘူး က်ပ္ေနၿပီ …. ဒါကေတာ့ ေန႕တိုင္း ေတြ႕ေနၾကပါ … …. ဒီေန႕ ကၽြန္မ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ …. ကံေကာင္းတယ္လုိ႕ပဲ သတ္မွတ္ရမလားေပါ့ေနာ္ .. ကားက သိပ္မက်ပ္ဘူး … အဲဒါနဲ႕ .. ကၽြန္မ ကားေပၚတက္လိုက္တယ္ … ကၽြန္တုိ႕ စီးတဲ့လိုင္းကားေတြက ခံုေတြက ေနာက္မွာ တစ္တန္း … ေဘးတစ္ဘက္စီမွာ အတြင္းဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး ခံုတန္းရွည္ ေတြထားတယ္ … အဲဒီခံုတန္းရွည္ေတြ ထိုင္တဲ့လူေတြေရွ႕မွာ မက္တက္ရပ္လုိ႕ရတယ္ ေနရာမွာ ကၽြန္မရပ္လိုက္တယ္ .. ေဘးကုိၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညာဘက္မွာ ေကာင္းမေလးတစ္ေယာက္ … ဘယ္ဘက္မွာ ေကာင္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္ …. ဒီလုိနဲ႕ စီးလာလိုက္တာ …. ၂ မွတ္တိုင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္တက္လာတယ္ … အမ်ိဳးသမီးဆုိေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ … သူက ဘယ္မွာလာရပ္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မ ညာဘက္ ေနရာမရိွတဲ့ေနရာကုိ အတင္း၀င္ရပ္ပါတယ္ … ကၽြန္မၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႕ပဲပါ .. ကၽြန္မကုိ အတင္းတြန္းထုိးၿပီးေတာ့ရပ္ေနတာ … ဟင္း ဟင္း .. ကၽြန္မဒီေန႕ စိတ္ကုိ ရွည္ေအာင္ထားမယ္လုိ စိတ္ကူးထားတာပါ .. ကားစီးရင္းနဲ႕ ဘုရားစာဆုိတဲ့အက်င့္ကလည္း ရိွေတာ့ ဘုရားစာဆုိၿပီ စိတ္မဆုိးခ်င္ပါဘူး .. ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိးေပးလိုက္ပါတယ္ … ေဟ့ာ တစ္ခါ သူက ကၽြန္မသည္းခံႏိုင္စြမ္းကုိ စမ္းျပန္တယ္ ….  တံေတာင္ဆစ္ကုိ ကားၿပီးအေပၚတန္းကုိ ကိုင္ပါတယ္ …. ကဲစဥ္းစားၾကည့္ပါအံုး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ ကပ္ေနတာကုိ … တံေတာင္ဆစ္ကုိ ကားကိုင္ေတာ့ ကားမ်ားဘရိတ္အုပ္လိုက္ရင္ … ကၽြန္မမ်က္ႏွာကုိ ဒုန္းကနဲ႕ပဲ ထိမွာ .. ထိေတာ့ မထိပါဘူး… ႀကိဳကာရတာေပါ့ေနာ္ .. သူ႕ကုိလည္း ကာရေသး .. ေနာက္က ရပ္တဲ့လူက အရမ္းပိရင္လည္း ေတာင့္ခံထားရေသး … မေတာင့္ျပန္ရင္လည္း ေရွ႕က ထိုင္ေနတဲ့လူနဲ႕က …. ဟင္း ဟင္း …. မသင့္ေတာ္ဘူးေလေနာ္ …. ကၽြန္မမွာ သည္းခံတယ္သာ ေျပာပါတယ္ ဘုရားစာက ဆုိသာဆုိေနရတယ္ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေရာက္သြားမွန္းကုိ အာရံုက မရတာ … ရိွေသးတယ္ သူ႕ထမင္းခ်ဳိင့္က ပူေနတာေလ … ဆင္းခါနီး ကပ္လုပ္သြားေသးတယ္ … သူ႕ထမင္းခ်ိဳင့္ကုိ ကၽြန္မလက္ေမာင္းနားကပ္ထားလိုက္ေသးတယ္ .. ဘယ္လုိေျပာမလဲ သည္းခံတာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး .. ေျပာရင္လည္း ကားေပၚမွာ …. မေကာင္းဘူးေလ … ကၽြန္မ အရမ္းသည္းခံတတ္တဲ့လူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ကုိယ့္စိတ္ကုိယ္ နည္းနည္းခ်င္း ျပင္တာေပါ့ေနာ္ .. ဟီ .. သူအတင္းတုိးေတာ့ ကၽြန္မ ေနရာတုိးေပးလိုက္ရတံုးက ကၽြန္မေတြးလိုက္တဲ့ အေတြးက အႀကီးႀကီး .. ဘယ္လုိလဲဆုိေတာ့ ဒီလုိ “” ေအာ္ .. ဒီေနရာေလးေလာက္ကေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး … အခ်ိန္ခဏေလးပဲ စီးရမွာ ဒါကုိ ငါက တြယ္ကပ္ေနသင့္လား … “” ဒီလုိမ်ိဳးေတြေပါ့ ေနာ္ …. ေနာက္မွ တျဖည္းျဖည္း သတ္ခ်င္လာ တာ ….(ဟီး ဟီး )  ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက အခုေခတ္လူအမ်ားစု ကၽြန္မအပါအ၀င္ .. တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ သူတစ္ပါးကုိ ဦးစားမေပးခ်င္ၾကဘူး .. အဲဒီလုိ ေသးေသးေလးေတြမွာေတာင္ မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္တာ တကယ့္အႀကီးႀကီးသာဆုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ … အခု ကၽြန္မကုိပဲၾကည့္ေလ … ကၽြန္မေနရာ ထိုင္စရာေတာင္မဟုတ္ဘူးေနာ္ မတ္တပ္ရပ္ အဲဒါကုိ ကၽြန္မကုိယ္ကၽြန္မ သည္းခံ သည္းခံ လုိ႕ေျပာေနရင္းနဲ႕ ဒီစာေရးျဖစ္တာပဲ ၾကည့္ေလ … အခု ကၽြန္မတုိ႕ ဘတ္စ္ကား တုိးစီးေနတဲ့လူေတြထဲမွာ … ေနာက္လာမယ့္အနာဂတ္မွာ တိုင္းျပည့္အတြက္အေရးႀကီးတဲ့ ရာထူး၊ ဂုဏ္ရိွန္ေတြသာ ပိုင္ဆိုင္ရမယ္ဆုိရင္ … ေလာဘကင္းကင္းနဲ႕ ဖတ္တြက္ႏိုင္ပါ့မလား ….. ဒါကၽြန္မရဲ႕ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္း အေတြးစိတ္ကူးပါ ……

(ဘာေတြလဲမသိဘူးဆုိဘူး … ဆဲေတာ့ မဆဲသြားပါနဲ႕ေနာ္ … ဟီး … ရူးေနတယ္ထင္တယ္ဆုိေတာ္ေသးတယ္   🙂  😛 )