နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ကဗ်ာ့စြမ္းရည္

ရတုကဗ်ာဖဲြ႔ဆိုမႈတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ လြန္စြာထင္ရွားေသာပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ ဇာတိပဋိသေႏၶကပင္ ကဗ်ာမႈတည္း ‎ဟူေသာ အေဆာက္အဦး ပင္ကိုယ္ဉာဏ္ဓာတ္အခံ ရင့္သန္လာသူျဖစ္သျဖင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို ထူးခၽြန္ေသာ ပါရမီရွင္ ဟု ‎ေခၚဆိုထုိက္ေပသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ပ်ိဳရြယ္စဥ္အခါကပင္ ကဗ်ာရတုမ်ားကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္လိုက္စားသည္သာ ‎မက ေစာင္းညင္းပတ္သာ တူရိယာတီးမႈတ္မႈ၌လည္း ထူးခၽြန္စြာတတ္ေျမာက္ေလသည္။ ထိုကဲ့သုိ႔ ပင္ကိုယ္ဉာဏ္ ပါရမီ ‎အေျခခံရွိရာကို မသိမသာလႈံ႔ေဆာ္ေပးေသာ လုလင္၏ အတြင္းဓာတ္အခ်စ္စက္ကြင္းကလည္း ဓာတုကလ်ာမင္းသၼီး အေပၚ ‎၌ ခပ္ျပင္းျပင္းလႈပ္ရွားထႂကြကစားစျဖစ္ေလရကား မိမိဖဲြ႔ဆိုအပ္ေသာ ရတုကဗ်ာတို႔မွာ အခ်စ္ေသြးဓာတ္ႏွင့္ ေရးစပ္ဘိ ‎သကဲ့သုိ႔ ဘတ္ၾကားနာယူရသူတုိ႔၏ စိတ္ႏွလံုးကို ယူက်ံဳးဆဲြေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကဗ်ာဉာဏ္ရည္ေျပာင္ခဲ့ေလသည္။
နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ထူးျခားခ်က္တရပ္မွာကား ဖဲြ႔ဆိုသံုးႏႈန္းေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ မ်ားစြာယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔၍ အနက္ ‎အဓိပၸာယ္ ေပၚလြင္ေကာင္းမြန္လွေသာေၾကာင့္ သဒၵါလကၤာရ၊ အတၳာလကၤာရတုိ႔ျဖင့္ မ်ားစြာျပည့္စံုသည္ဟု ဆုိထိုက္လွေပ ‎သည္။ အနက္အဓိပၸာယ္တမ်ိဳးတည္းေပၚေသာ စကားလံုးကိုပင္ တခုႏွင့္တခု ထပ္တူမျဖစ္ရေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အလဲအလွယ္ ‎ႏွင့္ သံုးစဲြႏိုင္သျဖင့္ စကားႂကြယ္ဝေသာ စာဆုိျဖစ္ေပသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုေသာ္ မိန္းကေလးတဦးကိုပင္ “လွေလးၿငိမ့္၊ ‎ယဥ္ႏဲြ႔ေႏွာင္း၊ လွေခါင္ေန၊ ျပစ္မ်ိဳးကင္း၊ ဝင္းမြတ္ညိဳ၊ ေျခာက္ေယာက္ေႏွာင္း” စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖဲြ႔ဆုိႏိုင္ေလသည္။
နတ္သွ်င္ေနာင္၏ စာၿပိိဳင္ရတုမ်ားမွာ စာဆိုလုလင္၏ စကားႂကြယ္ဝေၾကာင္းကို သက္ေသခံလ်က္ရွိ၏။ “တေသာင္း ရွစ္ျပန္” ‎ခ်ီ “တေသာင္းရွစ္မည္” ခ်ီ စာၿပိဳင္ရတုမ်ားတြင္ အနက္အဓိပၸာယ္မွာ ထပ္တူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း စကား အသံုးအႏႈန္းမွာ ‎စာကုိယ္တခုႏွင့္တခု မတူေစရဘဲ တမ်ိဳးတဖံုစီ ဖဲြ႔ႏဲြ႔သံုးစဲြသည္။ ကုလီသဘင္ဘဲြ႔ေက်းေစရတု စာပိုဒ္တြင္ လည္း ‎ေရႊနန္းတည္မင္း၏ သားေတာ္ (၄)ပါးတို႔ကို …‎
‎”ႀကီးေထြတန္ခိုး၊ ရင့္ႏိုးသမၻာ၊ ရဲေက်ာ္စြာ”‎
‎”သတိုးဓမၼ၊ ရဲေနက်”‎
‎”စက္ဝါေနထူ၊ သီဟသူ”‎
အစရွိသည္ျဖင့္ ဘဲြ႔အမည္မ်ားႏွင့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကို တဲြဖက္၍ တဦးႏွင့္တဦး မတူရေအာင္ ဖဲြ႔ဆုိထားေပသည္။
မိုဃ္းဘဲြ႔ရတုမ်ားကို ဖဲြ႔ဆုိရာ၌လည္း မည္မွ်မ်ားျပားလွေသာ္လည္း အဖဲြ႔တခုႏွင့္တခုတို႔၏ စကားအသံုးအႏႈန္း၊ အနက္ ‎အဓိပၸာယ္မ်ားကို ထပ္တူမရွိရေလေအာင္ ဖဲြ႔ဆိုႏုိင္သည္မွာ မ်ားစြာခ်ီးမြမ္းဘြယ္ရာျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔ျပင္လည္း ထိုမိုဃ္းဘဲြ႔ ‎ရတုမ်ားမွာ အခ်စ္ကိုအရင္းခံထား၍ ဖဲြ႔ဆိုရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သာမညမိုဃ္းဘဲြ႔ရတုမ်ားထက္ပင္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လွ ‎ေပသည္။
စာဆုိသည္ ရတုဖဲြ႔ဆိုရာ၌ အခ်ီအခ်ညီ မဂၤလာပိုဒ္စံုရတုမ်ိဳးကိုသာ ဖဲြ႔ဆိုေလ့ရွိသည္။ တခါတရံ ယမကခ်ီ၊ ယမကခ်နည္း ‎ျဖင့္လည္း ဖဲြ႔ဆိုတတ္သည္။ ယတိျဖတ္ စပ္ဆုိနည္း ကိုလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္ဟန္တူသည္။ ဖဲြ႔ဆိုအပ္သည့္ ရတုမ်ား၏ ပဒ အေရ ‎အတြက္မွာလည္း မယုတ္မလြန္သင့္ေတာ္႐ံုမွ်သာဖဲြ႔ဆိုတတ္သျဖင့္ လုိရင္းလည္းေရာက္အဓိပၸာယ္လည္းေပါက္လွေပသည္။ ‎အဖ်ားခ်နည္းတြင္ စာဆိုသည္ ခုိင္ညြန္႔ခက္ျဖာ အဖ်ားခ်နည္းကို အသံုးျပဳတတ္သည္။ “ခုနစ္ေတာင္စြန္” ခ်ီ ကုလီသဘင္ ‎ဘဲြ႔ ေက်းေစရတုတြင္ကား “ျမင္းဆက္ခြ အဖ်ားခ်နည္း” ကို သံုးစဲြထားသည္။
မဂၤလာပိုဒ္စံုရတုမ်ား၏ အခ်ိဳ႕အဖ်ားခ်မ်ားတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဉာဏ္ကြန္႔ျမဴး၍ တထူးတဆန္း ဖဲြ႔ႏဲြ႔သီကံုး ထားေလ ‎သည္။
‎”အာကာအသြန္” ခ်ီ မိုဃ္းဘဲြ႔ရတု စာကိုယ္၏ အဖ်ားခ်တြင္ …‎
‎”ရြာဘိသည္လည္း ဟန္သာမိုဃ္း”။‎
‎”ႏဲႊလာသည္လည္း တေရးႏိုး”။
‎”မရႊင္သည္လည္း ႐ႈညႊတ္ၿဖိဳး”။
အစရွိသည္ျဖင့္ ရတုခ်ဘြယ္ ႀကိယာေျခာက္ဆယ္ကိုလည္း မလြန္ဆန္ဘဲ ကဗ်ာဉာဏ္ဆန္းျပား၍ အျခားရတုစာဆုိမ်ားႏွင့္ ‎မတူရေလေအာင္ ဖဲြ႔ႏဲြ႔ခဲ့သည္ျဖစ္ရာ သီဆိုရာ၌လည္း သဒၵါလကၤာရႏွင့္ မ်ားစြာမွပင္ ျပည့္စံုေလသည္။ ရြာသြန္းအံ့ေသာ ‎မိုဃ္းကိုပင္ ဟန္ခ်ီ၍သာ ရြာမေယာင္ျပဳေနေသာ မိုဃ္း ဟူ၍ အနက္အဓိပၸာယ္ေပၚလြင္ေအာင္ ဖဲြ႔ဆိုထားျပန္ရာ အတၳာ ‎လကၤာရဘက္တြင္လည္း အျပစ္ဆိုစရာမျမင္ေပ။
‎”နတ္လကၽြန္း၌” ခ်ီေသာ ေဆာင္းဘဲြ႔ရတုတြင္လည္း အဖ်ားခ်တြင္ …‎
‎”ေစဘိသည္လည္း အိုဘဲ့ႏွင္း။”‎
‎”တင့္ဘိသည္လည္း ညိဳလဲ႔ဝင္း။”‎
‎”ရႊန္းဘိသည္လည္း ပ်ိဳႏဲြ႔ရွင္း။”‎
အစရွိသည္ျဖင့္ ဆန္းက်ယ္စြာ ဖဲြ႔ႏဲြ႔သီကံုးထားခဲ့ေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဆန္းသစ္ေသာ အဖဲြ႔မ်ိဳးကို ေတာင္ငူေခတ္အတြင္းက ‎နဝေဒးႀကီးသည္ ဖဲြ႔ဆိုခဲ့ဖူးေလၿပီ။ ထိုကဲ့သို႔ ဖဲြ႔ဆိုခဲ့ဖူးသည္ကိုေထာက္လွ်င္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ နဝေဒးႀကီးထံမွ နည္းနာ ‎မ်ားကို အတုယူေလသေလာဟု ထင္မွတ္ဘြယ္ ရွိေလသည္။
ရတုဖဲြ႔ဆိုရာ၌ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဆီေလ်ာ္ေသာ ေနရာတြင္ အလိုက္သင့္ ထင္ရွားေပၚလြင္ေသာ ဥပမာစကားကိုသံုးႏႈန္း ‎၍ ဖဲြ႔ဆုိတတ္ေလသည္။ ေမာင္ေတာ္မင္းသားသည္ မင္းသၼီးကေလး၏အေပၚ၌ ကတိသစၥာမတည္ၾကည္ဘဲ စကားပ်က္ ‎ကြက္၍ ေဝ့လည္ေဝ့လည္ ေျပာဆိုတတ္သည့္အေၾကာင္းကို ေပၚလြင္ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ …‎
‎”ျပဆန္းမဆင္” ခ်ီ ရတုတြင္ “ဆုိသေရြ႕မူ၊ ပယ္ေတြ႔ညာကူး၊ ပံုမထူးသည္။ ။ တန္ခူးေလႏွင့္ေလ်ာ္ေတာ့၏” ဟူ၍ တန္ခူးလ ‎တြင္ တုိက္ခတ္ေသာ ေလ႐ူးပမာ ပုံတင္၍ ေရးသားဖဲြ႔ဆိုခဲ့၏။ ကုလီသဘင္ဖဲြ႔ ေက်းေစရတုတပုဒ္တြင္လည္း ေက်းတမန္က ‎စကားမမွန္ဘဲ ႏွစ္မိ်ဳးႏွစ္တန္႐ံႈးႏုိင္ဟန္ကို ေလွ်ာက္ၾကားရာတြင္ ေမာင္ေတာ္ဘုရားအတြက္ ရတက္မေအးလွေသာ မင္းသၼီး ‎က …‎
‎”ဆင့္ကဲျပန္ေခါက္၊ ဖြတ္လွ်ာေလွ်ာက္သည္” စသည္ျဖင့္ ႏွစ္ခြရွိေသာ ဖြတ္လွ်ာကဲ့သို႔ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္ဖံုစကားျဖင့္ မမွန္မကန္ ‎ေလွ်ာက္ၾကားသည္ဟု အျပစ္တင္သည့္အေနမ်ိဳး ေျပာပံုဆိုပံုကို ႏုိင္နင္းစြာဖဲြ႔ဆိုထားေလသည္။
နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ သတ္ပံုသတ္ညႊန္းကိုလြန္စြာဂ႐ုစိုက္သည္။ စာဆုိ၏ေခတ္တြင္သတ္ပံုသတ္ညြန္းက်မ္းမ်ား ေပၚေပါက္ ‎ဟန္ မရွိေသးေသာ္လည္း စာဆိုသည္ သူ၏ရတုမ်ားတြင္ ခဲြထားသတ္ပံုမ်ားကို အဦးဆံုး ထည့္သြင္းဖဲြ႔ႏဲြ႔ခဲ့ေလသည္။
‎”မွာခဲ့ရက္လွ်င္” ခ်ီရတုတြင္ … “ေျခာက္ေယာက္နတ္ေႏွာင္း၊ ျပာႏဲြ႔ေနာင္းသည္။
၄င္း ဒုတိယပုဒ္တြင္ … “ၾကာသေရြ႕ကို၊ ေခ်၍ေက်ခက္။
‎”ဘဝဂ္ရွည့္ေဝ” ခ်ီတြင္ … “နယုန္သုိ႔လွ်င္၊ ေရာက္မည္လ်င္ဟု။”‎
၄င္း ဒုတိယပုိဒ္တြင္ … “တံု႔ျပန္ေသာေလ်ာက္၊ ေလွ်ာက္သ၍လည္း။”‎
‎”ဆက္ဒန္အုိင္သာ” ခ်ီတြင္ … “မိုးျခည္တိမ္ေျခ၊ ျပန္ႏွင့္ေခ်ေလာ့။”‎
၄င္း ဒုတိယပိုဒ္တြင္ … “စည္႐ိုက္ၿပိဳလည္း၊ လက္နက္လွည္းမွ။”‎
‎”တင့္လွေပဟန္” ခ်ီတြင္ … “ရင့္ျမေရႊက်န္၊ ရြက္မပြန္တည့္၊ ဝါၾကန္နီေမာင္း။”‎
‎”ေဝယႏၱာတြင္” ခ်ီတြင္ … “ေျမာ္မွတ္သာေတြ၊ ေမွ်ာ္႐ႈေနသား။”‎
‎”မထိုက္ရပ္ရာ” ခ်ီတြင္ … “ထပ္မွ်ဖန္လဲ၊ ကၽြန္သာလွဲ၍၊ ဆကဲခ်စ္ဝန္။”‎
‎”႐ႈတိုင္းေထြလည္” ခ်ီတြင္ … “မိုးလည္းေျပာင္းေသာ္၊ လြမ္းေပ်ာင္း စဟန္၊ ျပန္လာေတာ့မည္၊ ‎လြန္လာသည္ဟု …”‎
ဤသို႔ျဖင့္ သတ္ပံုခဲြထားကို ထည့္သြင္းစပ္ဆိုထားသည္မွာ သတ္ပံုက်မ္းျပဳဆရာတို႔၏အထဲတြင္ အေတာ္အတန္ေခတ္ဦး ‎သည္ ဟု ဆုိရေပမည္။
ဘုရားတိုင္ရတုမ်ားကို ဖဲြ႔ဆုိရာ၌ ေတာင္ငူၿမိဳ႕နယ္နိမိတ္အတြင္းရွိ ဘုရားေစတီမ်ားကို ေစ့ငွေအာင္ပင္ စပ္ဆုိသည္။ ‎ထိုေၾကာင့္ ေတာင္ငူရာဇဝင္အတြက္ အေထာက္အပံ့ရသည့္အျပင္ ဗဟုသုတလည္းျဖစ္ဘြယ္ပင္။ ဘုရားတုိင္ရတုမ်ားကို ဖဲြ႔ ‎သည့္အခါ စာဆုိသည္ ဘုရားသမိုင္းႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႔ကိုအက်ယ္တဝင့္ ဖဲြ႔ဆုိေလ့မရွိ၊ လိုရင္းအခ်က္ ျဖစ္ေသာ ေမာင္မယ္ ‎တုိ႔၏ တုိင္ၾကားမႈ၊ တုိင္တည္မႈ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကိုသာတခမ္းတနားဖဲြ႔ဆုိသည္။ ဘုရားတုိင္ရတု ဟုပင္ဆုိရေသာ္လည္း ‎ခ်စ္ေမတၱာကို အရင္းခံထား၍ ဆိုသည္ျဖစ္ရကား စကားအသံုးအႏႈန္းမွာလည္း မယ္ဘဲြ႔၊ ေမာင္ဘဲြ႔၊ သစၥာတိုင္ တုိ႔မွာ သံုးစဲြ ‎ဖဲြ႔ႏဲြ႔သကဲ့သို႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္။
ဘုရားသမိုင္းခ်ဳပ္ကို အမႊမ္းတင္ရာ၌ “တေသာင္းရွစ္ျပန္၊ ေလးေထာင္လြန္သား၊ ယုဂန္လွည့္သြား၊ လရထားႏွင့္၊ ‎နတ္သားနီးၾက၊ ေသာကာလတြင္၊ ေသာကဓမၼာ၊ ဌာပနာသား၊ သစၥာဉာဏ္ေပါင္း၊ မ႐ႈေတာင္းသည္၊ ညီေႏွာင္းေနာင္ေစာ ‎ျမတ္မုေ႒ာ” ဟူ၍သာ သာမညစကားလံုးျဖင့္သာ သံုးႏႈန္းဖဲြ႔ဆုိထားသျဖင့္ ထူးထူးျခားျခားေကာင္းမြန္သည္ဟု မဆုိႏိုင္ေပ။ ‎ဘုရားတုိင္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမတၱာပိုင္းသို႔ က်ေရာက္လာသည့္အခါမ်ားတြင္ အရွင္ဘုရား … ေမာင္ေတာ္သည္ ‎‎”အလြန္အက်ဴး၊ ဆိုစဦးက၊ ျဖည့္ျဖဴးသည္ေသာ္၊ နာသူေပ်ာ္မွ်၊ မေတာ္ဘဲပင္၊ ေတာ္႐ုပ္ဆင္၍၊ မၾကင္လတံု၊ ၾကင္လတံုႏွင့္၊ ‎မယံုၾကည္သာ၊ ေလေျပလာသို႔” နားဝဝယ္ တလံုးခ်င္း ႐ိုက္သြင္းပန္ၾကား မိန္႔ဆိုသည့္စကားမ်ားေၾကာင့္ ဘုရားကၽြန္ေတာ္မ ‎မွာ မုိက္မွားမိပါေတာ့သည္ အရွင္ဘုရား … ဟူ၍ သနားစဘြယ္ တုိင္တည္၍ေနတတ္ေလသည္။
လြန္စြာမွ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္း၍ နားမခ်မ္းဘြယ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ကိုပင္လွ်င္ ဂါမၼေဒါသ တည္းဟူေသာ ဝါက်တၳအျပစ္မွ ‎လြတ္ကင္းေအာင္ သာယာနာေပ်ာ္ဘြယ္ရာစကားျဖင့္ ဖဲြ႔ႏဲြ႔သီဆုိ၍ ေခ်ာင္းမေမြေတာ္ဘုရားကို တိုင္ၾကားလိုရကား …‎
‎”ထားျပည့္ဝန္း႐ံု၊ ဆင္ပံုျမင္းေထြ၊ ေစာင့္ႏွင့္ေနလ်က္၊ ရေဝခန္းေခ်ာင္၊ သလြန္ေညာင္ဝယ္၊ ‎သံုးေျမာင္ရံကာ၊ ေနလွည့္ရာကို၊ စၾကာလက္႐ံုး၊ ႀကိဳးၿပီးဆံုးမွ၊ ႏွလံုးေဖာက္ျပန္၊ မေတာ္ဟန္ကို၊ ‎ေရႊဉာဏ္သခင္၊ သိေစခ်င္၍၊ ေရႊစင္ေရာင္ႏြယ္၊ တင္ဆက္ရြယ္ကာ” ေလွ်ာက္ၾကားရပါသည္ ‎အရွင္ျမတ္ဘုရား … ဟူ၍ ေရးသားထားေလသည္။
မိုးဘဲြ႔ရတုမ်ားတြင္ကား မိုးနတ္ပဇၨဳန္အား ႀကိမ္းေမာင္း၍တမ်ိဳး၊ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္၍တဖံု၊ အျပစ္တင္၍တတန္၊ ယဥ္ႏဲြ႔ဟန္ ‎မူယာႏွင့္ ပ်ဴငွာဆန္းျပားစြာ ဖဲြ႔ဆိုတတ္ေလသည္။ မိမိ၏ အလြမ္းမီးဒုကၡကို ပိုမိုထန္သည္းေအာင္ ဖန္တည္းတတ္သည့္ မိုး ‎နတ္သားအား ၾကားသိေအာင္ ညည္းညဴလိုေသာေၾကာင့္ …‎
‎”ဆြတ္ပ်ံ႕ဘြယ္ေအာင္၊ ယုဂန္ေတာင္က၊ ေဝေမွာင္အံု႔ပ်၊ ေႏြေႏွာင္းလကို၊ ၿခိမ့္မွ်သံေလး၊ ရင့္႐ူေႂကြးက၊ ‎နီးေဝးပတ္ကံုး၊ တုိင္းအလံုးဝယ္၊ ညႊတ္႐ံုးၾကာတူ၊ ေဘာ္နည္းသူကို၊ သည္းအူျပတ္ေခါင္၊ ‎ေၾကလြယ္ေအာင္လွ်င္၊ ေလေဆာင္ျပင္းထန္၊ ေၾကာက္ဘြယ္လြန္စြ၊ ျမဟန္ေရာင္ခ်ိပ္၊ မိႈင္းတိရိပ္လ်က္၊ ‎သံုးထိပ္ေတာင္ခ်ာ၊ ဆီကသာလွ်င္၊ လွ်ပ္ဝါျပက္သန္း၊ တိမ္ညိဳတန္းသည္။ ။ ‎မထြန္းေနျခည္ရီေတာ့သည္” … စသည္ျဖင့္ ဖဲြ႔ဆိုတတ္ေလသည္။
တခါတရံ စာဆိုလုလင္သည္ မိမိ၏ အတြင္းသေဘာဓာတ္အရင္းခံကို ဖြင့္လွစ္၍ျပတတ္ေလသည္။ ‘စကားတြင္းက ဇာတိျပ ‎တတ္သည္’ ဟူသည္ႏွင့္အညီ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အတြင္းစိတ္မာနသေဘာ ေလာဘေဇာတို႔သည္ မၾကာခဏ သူ၏ရတုမ်ား ‎အတြင္းမွ ထြက္ျပဴလာတတ္ေပသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ မင္းဧကရာဇ္အျဖစ္ကို ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ေလာဘေဇာသန္းေန ‎ေၾကာင္းကို ျပသည္။ ထို ဆြတ္ပ်ံ႕ဘြယ္ေအာင္ ခ်ီ ရတုမွာပင္ …‎
‎”တိမ္ရိပ္ခ်ာက၊ ပတ္ညာပတ္ခ်ဳပ္၊ ရြာစ႐ုပ္ႏွင့္၊ မိႈင္းအုပ္လွည့္ကာ၊ မလင္းၾကာေသာ္၊ ေရႊသာေျပာင္ဝင္း၊ ‎နန္းျပတင္းက၊ ေလညင္းျမဴးရႊင္၊ ၾကည့္စဥ္တြင္၌၊ ဘုန္းအင္ႀကီးလွ၊ ဆင္ထိုက္ရသား၊ မမွ်ပန္းခ်င္း၊ ‎ေမႊးတုကင္းကို၊ မယြင္းသတိ၊ ႐ႈမိမိသည္၊ မ်က္စိမူးလည္ သီေတာ့သည္။”‎
စသည္ျဖင့္ ပန္းထြတ္ခ်ာျဖစ္ေသာ မင္းအျဖစ္ကို မ်က္စိထဲ၌ ျမင္မိေယာင္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ရွင္ဥကၠံသမာလာႏွင့္ ရကန္ဆရာ ‎ဦးတိုး တုိ႔က ယူဆသည္။
စစ္ခ်ီရတုမ်ားတြင္ စစ္ေျမတာမွ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ ရက္ေန႔ကို ခန္႔မီေအာင္ မျပန္ႏိုင္သျဖင့္ ေမာင္ေတာ္ မင္းသားက ပူပံုႏွင့္ ‎မင္းသၼီးက အေမွ်ာ္စုိက္ပံုမ်ိဳးကို ေရးဖဲြ႔ေလ့ရွိသည္။ မင္းေရးမင္းရာ မကံုငေသးသည့္အတြက္ စစ္ေျမတာမွ မျပန္ႏုိင္သည္ကို ‎ဝမ္းနည္းရမည္ထက္ ႏွမေတာ္မင္းသၼီးကေလးက သူ႔အေပၚ အထင္မွားၿပီး ေမာင္ေတာ္ဘုရားသည္ …‎
‎”မွာခဲ့ရက္လ်င္၊ ေဆာင္းထက္မယြန္း၊ ေႏြမဆန္းတည့္၊ မဝန္းေလျပည္၊ မီလမည္ဟု၊ ဆုိသည္ႏွင့္ညီ၊ ‎ေရာက္တန္ၿပီလ်က္၊ လြမ္းသီရစ္ေခြ၊ မဆင္ေလဘဲ၊ ေဖ်ာ္ေျဖစရာ၊ စစ္ေျမတာဝယ္၊ ပစာေပ်ာ္ဘြယ္၊ ‎ေပ်ာ္ေၾကာင္းခ်ယ္၍၊ တုိ႔ဝယ္ဆြတ္လြတ္၊ ေမ့က်န္တတ္ဟု၊ ထင္မွတ္စိတ္ဝယ္” ‎ေဆြးရတက္ဗ်ာပါႂကြယ္ၿပီးလွ်င္ အားငယ္ေတာ္ မူေပလိမ့္မည္ … ဟူ၍ဆန္းျပားေအာင္ ‎ဖဲြ႔ဆိုထားေလသည္။
ထုိ႔ျပင္လည္း ေမာင္ေတာ္ဘုရားသည္ ႏွမေတာ္ႏွင့္ မဖူးေတြ႔ရသည္မွာ ၾကာေတာင္းၾကာလွၿပီျဖစ္၍ အခ်စ္ေငြ႔ကို ခိုလံႈေတာ္ ‎မူၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ကာမခဲြမခြာေနခ်င္လွပါေသာ္လည္း မင္းေရးမင္းရာေၾကာင့္စစ္မွာၾကာခဲ့ရပါသည္ဟု ေမာင္ေတာ္မင္းသားေလး ‎က မင္းသၼီးအား ေျပာေလဟန္ကုိ ဆန္းဉာဏ္ေထြျပား ဂါမၼေဒါသတည္းဟူေသာ လကၤာအျပစ္မ်ားမွ ကင္းစင္ေအာင္ … ‎
‎”ရာသီေပၚမွန္း၊ ေထြေထြပန္းကို၊ ထူးဆန္းစီယွက္၊ လွရာဖက္၍၊ မယ့္လက္စီရင္၊ ပန္ရဆင္အံ့၊ ‎သုိ႔စင္ျမင့္ၾကာ၊ စစ္မွာလြမ္းမဲ႔၊ ေနေလခဲ့ဟု” စသည္ျဖင့္ ေရးဖဲြ႔ခဲ့ျပန္သည္။
သစၥာတုိင္ရတုမ်ားတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ခ်စ္သူမင္းသၼီးကေလး၏ လွပေသာ ႐ူပါ႐ံုကို ေရွးဦးစြာဖဲြ႔ဆိုေလ့ရွိသည္။ စြမ္း ‎ေဆာင္ေသာ ပန္းခ်ီဆရာသည္ မိန္းမပ်ိဳတဦး၏ပံုကို ႐ိုး႐ိုးႏွင့္ ႏွစ္သက္စဘြယ္ေဆးေရာင္စံုျဖင့္ ျခယ္လွယ္မြမ္းမံႏုိင္သကဲ့ သို႔ ‎နတ္သွ်င္ေနာင္သည္လည္း လူတို႔၏ စိတ္မ်က္စိပႆာဒကို ဟဒယရႊင္ျမဴး ဘဝင္ႏူးေအာင္ ပံုကူးေရးဖဲြ႔ ရတုျဖင့္လည္း ႏဲြ႔ ‎တတ္ေပေသးသည္။ ဇင္းမယ္ဘုရင္ႏွမ ရာဇဓာတုကလ်ာမင္းသၼီး၏ လွပေၾကာ့ရွင္းေသာ ႐ူပါ႐ံုကို ႐ုတ္ျခင္း ဖဲြ႔ဆိုေတာ္မူပံု ‎အား … ႂကြ
‎”တင့္လွေပဟန္၊ ဘက္မရန္တည့္၊ ေျခာက္တန္နတ္ရြာ၊ ဘံုကလာသုိ႔၊ ျပာျပာလတ္လတ္၊ ‎မြတ္မြတ္ညက္ညက္၊ ရႊန္းရႊန္းစက္မွ်၊ ဝန္းလက္ေရာင္ေရႊ၊ အေခါင္ေပတည့္၊ ေတာင္ေနနတ္ဟန္၊ ‎ျမတ္သစ္ၾကန္ႏွင့္၊ ပန္းမာလ္ေရးေခ်၊ ထံုးေနမေၾကာ၊ ပတ္ေလ်ာဆံၾကာ၊ က်တိုင္းသာလွ်င္၊ ‎ေရႊဝါပိတ္ရွင္း၊ တည္ခ်င္းစံပယ္၊ နံ႔ႂကြယ္လိႈင္ၾကဴ၊ မၪၨဴမ်က္မည္း၊ ေပၚထပ္စည္းႏွင့္၊ မရည္းမထင္၊ ‎ျဖဳတ္ခ်ည္းျမင္က၊ နတ္ပင္ယိုးမွား၊ ဝိုးဝါးေတြးခၽြတ္၊ ကိုယ္လံုးညႊတ္သည္။ ။ ဘံုထြတ္နန္းေတာင္ ‎ေပတုိ႔ေလာ”‎
စာဆုိလုလင္တြင္ ထူးျခားေသာ အခ်က္တခုကား ရတုမ်ားေရးရာ၌ မိမိဝမ္းတြင္း၌ စိတ္ကူးႏွင့္မဟုတ္ဘဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ‎ျဖစ္ေပၚလာေသာ အတြင္းသေဘာဓာတ္က တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ႏိႈး၍ စိတ္ႀကိဳးစံုကသည့္အခါ၌သာ ေရးသားဖြဲ႔ႏဲြ႔ေလ့ရွိေသာ ‎ေၾကာင့္ သူေရးေသာစာတို႔သည္ အကယ္စင္စစ္ ဘတ္သူတုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို ထိခိုက္ေလသည္။ အကယ္၍ နတ္သွ်င္ေနာင္ ‎သည္ အခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳး၌သာ မၿငိတြယ္ဘဲရွိခဲ့ပါလွ်င္ သူ၏စာတို႔သည္လည္း ယခုေတြ႔ရသေလာက္ ေကာင္းခ်င္မွေကာင္း ‎မည္။ ထုိေၾကာင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္အား ရတုတံခြန္စိုက္ျဖစ္ေအာင္ ေဖးမေနသူကား စာဆုိလုလင္၏ခ်စ္ေမတၱာ က်င္လည္ ‎က်က္စားရာျဖစ္သည့္ ရာဇဓာတုကလ်ာမင္းသၼီးပင္ျဖစ္ေပသည္။
ခ်စ္သူကို ေျမႇာက္ပင့္ဖဲြ႔ဆိုရာ၌လည္း ေျမမိုးမတန္ေအာင္ ဖဲြ႔ဆိုတတ္သျဖင့္ စာဆုိလုလင္ကို တုၿပိဳင္ဖဲြ႔ဆိုႏုိင္သူပင္ မရွိ ‎သေလာက္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ လုလင္၏ေျမႇာက္ပင့္ျခင္းခံရသူ မင္းသၼီးတုိ႔သည္ အဘယ္မွ်ပင္ ေက်ာက္စာတုိင္သုိ႔ မယိမ္း ‎မယိုင္ စိတ္ခုိင္ေစကာမူ လုလင္၏ ကဗ်ာအမႈ စာအညဳေၾကာင့္ ျပဳသမွ် ႏုရမည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္ရေတာ့သည္။
ေျခာက္ရပ္ေသာ နတ္ျပည္က ႐ုပ္ရည္မွာတုမရွိေသာ မိဖုရားေတာင္ညာတင္တုိ႔ေသာ္မွ ႏွမေတာ္မင္းသၼီးႏွင့္ၿပိဳင္လာလွ်င္ ‎အကုန္႐ံႈးၿပီး လူ႔တဘုန္း နတ္မက သူကေလးသည္ မုိးဝဘံုသာ ေငြေသာ္တာကို ၾကယ္တာရာ ဝန္းရံသလုိ တင့္ရႊန္းစံၿပီး ေန ‎ပါလိမ့္မည္ ဟု ေျမႇာက္ပင့္လုိသျဖင့္ …‎
‎”တူခန္႔ဘက္ၿပိဳင္၊ စံသာတုိင္သား၊ ေျခာက္ဆိုင္ျမင့္ခန္း၊ လွတဝန္းဝယ္၊ ေတာင္စြန္းညာဖ်ား၊ ‎ထြတ္တင္ထားႏွင့္၊ ႏွစ္ပါးႏႈိင္းရွည့္၊ ႏႈန္းလာလွည့္လည္း၊ ၿဖိဳးျပည့္လလွ်ံ၊ ၾကယ္ႏွယ္ရံလိမ့္၊ ‎ဘယ္လံျခားေဝး၊ မုေလးညြန္႔ဖူး၊ စပယ္ဦးသို႔၊ အက်ဴး အလြန္၊ ဆယ္ျပန္ဆယ္တက္၊ ဆယ္ဆသက္ကို၊ ‎ႏွစ္ခ်က္မထင္၊ ဆက္ပါခ်င္၏။”‎
စသည္ျဖင့္ ဖဲြ႔ဆုိထားေလသည္။
နတ္သွ်င္ေနာင္၏ေက်းေစရတုမ်ားသည္ ဗဟုသုတ မ်ားစြာေပးေပသည္။ ဤရတုမ်ားကိုဖဲြ႔ဆိုရာ၌ စာဆုိသည္ အဖဲြ႔အႏဲြ႔ ‎ယဥ္ေက်းဆန္းျပားပံုကို မ်ားစြာ ဂ႐ုမျပဳေတာ့ဘဲ ကုလီသဘင္ဘဲြ႔၊ ထိုးကြင္းဘဲြ႔ အစရွိေသာ ေခတ္ေပၚအျပဳအမူမ်ိဳးကို ‎တခမ္းတနား ဖဲြ႔ဆိုထားသည္။
ထိုးကြင္းကို ဖဲြ႔ဆုိရာ၌ ထိုေခတ္၊ ထိုအခ်ိန္၊ ထိုအခါက ေယာက္်ားမ်ားသည္ အရြယ္ေရာက္လွ်င္ ထိုးကြင္းထုိး၍ က်ားက်ား ‎ယားယား ရွိရမည့္ပံု၊ မိန္းမသားမ်ားကဲ့သုိ႔ ယဥ္ႏဲြ႔ဟန္မူယာႏွင့္ ကညာမဆန္ထိုက္ေၾကာင္း သိသာေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသား ‎ထားသည့္ျပင္ ထုိးကြင္းမရွိေသာ မင္းသားမ်ားကိုပင္ မင္းသၼီးမ်ားက မႀကိဳက္မႏွစ္သက္ၾကေၾကာင္း၊ ထိုးကြင္းရွိသူကိုမွ ‎အေရးေပးၾကေၾကာင္း ေရးသားထားေလသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ညီေတာ္တပါးျဖစ္ေသာ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ လူလား ‎ေျမာက္ခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ထိုးကြင္းမရွိေသးသျဖင့္ ခ်စ္သူ မင္းသၼီးကေလးက …‎
‎”ေမာင္ေတာ္ဘုရားသည္ ေကသရာဇာျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ ရဲရင့္တည္ၾကည္သည့္ ႏွလံုးပင္ရွိပါေသာ္လည္း ထိုးကြင္းမင္ေၾကာင္ ‎မရွိေသးသည့္အတြက္ ေမာင္ေတာ္၏ ေမတၱာကို တံု႔ျပန္သင့္၊ မတံု႔ျပန္သင့္ႏွင့္ ေတြးခ်င့္ေဝခဲြမရႏုိင္ဘဲ ရွိပါေသးသည္” ‎စသည္ျဖင့္ ေမာင္ေတာ္မင္းသားအား ျပက္ရယ္ျပဳလိုေသာေၾကာင့္ …‎
‎”ၾကံ့ခုိင္႐ုပ္ဝါ၊ ေကသရာသုိ႔၊ နန္းလ်ာအလတ္၊ ခါးမပတ္က၊ ေလးျမတ္ျခင္းရာ၊ မိန္႔ေတာ္စာႏွင့္၊ ‎ေမတၱာခ်စ္ၾကည္၊ ရစ္လာသည္ကို၊ ရွိရည္မခ်န္၊ ေလွ်ာက္လိုက္ဟန္မူ၊ ပ်ိဳ႕အန္ဘြယ္ေအာင္၊ ‎သလင္းေတာင္ႏွင့္၊ ျမေရာင္တဝက္၊ နန္းပြင့္ဆက္ကို၊ ႏွစ္ခ်က္ၾကံစည္ ေတြးေသးသည္” ဟူ၍ ‎ဖဲြ႔ဆိုထားေလသည္။
ထုိအခါ ေမာင္ေတာ္မင္းသားက သူ႔မွာ ယခုအခါတြင္ ထိုးကြင္းရွိၿပီျဖစ္၍ ႏွမေတာ္၏ေမတၱာကို ခံယူရပါမည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ‎ေက်းေစလုိက္သည္မွာ …‎
‎”ႏွစ္ေတြးရိပ္ေမွာင္၊ မရွိေအာင္ကို၊ ျမေရာင္လႊမ္းရစ္၊ ပတ္သည္ျဖစ္ကို၊ က်စ္လ်စ္ေထြေထြ၊ ‎ေလွ်ာက္ေခ်ေစ၍၊ ေစ့ေရျပန္ေခါက္၊ ကၽြႏု္ပ္ေလွ်ာက္ရွင့္၊ ခ်စ္ေဖာက္မလဲြ၊ သစၥာျမဲသည္၊ မင္းရဲေက်ာ္စြာ့ ‎တမန္ေသာ”‎
ဟူေသာ စကားလက္ေဆာင္ျဖင့္ ေက်းတမန္ကို ေစလႊတ္၍ ေလွ်ာက္ၾကားေစသည့္အဟန္ ေရးဖဲြ႔ထားျပန္သည္။
ေက်းေစရတုမ်ားတြင္ စာဆုိသည္ ေက်းတမန္၏အမ်ိဳးအမည္ႏွင့္ ဂုဏ္ထူးဝိေသသမ်ားကုိ အထူး အေရးယူ၍ ဖဲြ႔ဆုိေလ့ ‎ရွိသည္။
‎”အထြတ္ထက္မွာ၊ ေတာင္တကာလည္း၊ သီတာခုနစ္၊ ေနလရစ္၍၊ ကသစ္ရွိရာ၊ ဝတႎသာဝယ္၊ ‎သုဝါသုရ၊ ရာဇႏြယ္ျမတ္၊ စဥ္မျပတ္တည့္၊ ပ်ံ႕ဆြတ္ႏြယ္မွည့္၊ ေျဖျဖည့္ေဖ်ာ္ျဖား၊ နတ္ႏွစ္ပါးလွ်င္၊ ‎ဘုန္းအားႏွင္းသ၊ ေရာက္သည္ကပင္၊ ႏုတ္စဆုိင္ေကၽြး ေရႊခ်ိဳင့္ေမြး။”‎
စသည္ျဖင့္ ေက်းေခၚအာလုပ္ကိုပင္ တခမ္းတနား တန္ဆာဆင္ကာ ဖဲြ႔ႏဲြ႔တတ္သည္။
ကုလီဘဲြ႔ ေက်းေစရတုမ်ားကိုလည္း နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဗဟုသုတျဖစ္ဘြယ္ရာ စပ္ဆုိခဲ့သည္။ ကုလီဘဲြ႔ဆိုသည္မွာ ယခု ‎အခါ အေနာက္ႏိုင္ငံသားတုိ႔ ပိုလို႐ိုက္ကစားနည္းမ်ိဳးပင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဤကုလီ႐ိုက္နည္းမ်ိဳးကို ေပၚတူဂီ လူမ်ိဳးမ်ားထံမွ ‎အတုယူသည္ဟု ဆုိၾကကုန္သည္။ အခ်ိဳ႕ကမူ ဤကစားနည္းမ်ိဳးသည္ မဏိပုရ ကသည္းျမင္းစစ္သည္တုိ႔၏ ကစားနည္း ‎ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကသည္။ စာဆုိလုလင္သည္ ကုလီပဲြကို မ်ားစြာစိတ္ဝင္စားဘြယ္ရာေကာင္းေအာင္ ရတုကဗ်ာျဖင့္ ဖဲြ႔ဆုိ ‎ႏိုင္သည့္အတြက္ မ်ားစြားခ်ီးမြမ္းဘြယ္ရာျဖစ္သည္။ ရတုကဗ်ာႏွင့္ပင္ မဆုိထားႏွင့္ဦး၊ ႐ိုး႐ိုးစကားေျပျဖင့္ပင္ ကစားပဲြတခု ‎အေၾကာင္းကို ဘတ္႐ႈသူတုိ႔ စိတ္ဝင္စားဘြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးႏုိင္ရန္ လြန္စြာမွ ခဲယဥ္းသည္။
‎”သုိ႔သည္ခတ္ခ်က္၊ ငါတုိ႔ဘက္က၊ လွ်ပ္ျပက္ေသာဟန္၊ ႀကိဳး၍လန္လွည္း၊ လက္ျမန္သူက၊ ‎စက္မီးက်သုိ႔၊ စၾကာ့သခင္၊ ဘဝရွင္လည္း၊ က်င္လ်င္စဟန္၊ လက္ျမန္လက္ေကာင္း၊ ‎မတင့္ေကာင္းတည့္၊ နန္းေလာင္းပြင့္လ်ာ၊ ရဲေက်ာ္စြာလည္း၊ မာန္ပါခတ္သံ၊ မုိးႀကိဳးခၽြံသုိ႔၊ ႏႈိင္းစံမဲ့ေထြ၊ ‎တင့္လွေပ၏၊ ပဲြေရလည္လည္၊ အတည္တည္သည္။ ။ ႏုိင္မည္ကိုပင္ ရည္းၾကထင္။”‎
စသည္ျဖင့္ ကုလီပဲြတြင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ကစားၾကပံုကိုေဖာ္ျပၿပီး ကစားနည္းကိုလည္း စိတ္ဝင္စားဘြယ္ရာျဖစ္ေအာင္ …‎
‎”သတုိးမင္းေက်ာ္၊ ဘက္ေတာ္ကိုပင္၊ သူထင္မိလ်က္၊ လိုက္လံဖ်က္ေသာ္၊ ေတာင္ဘက္ပို႔ျမဲ၊ မပို႔ဘဲႏွင့္၊ ‎မင္းရဲေက်ာ္စြာ၊ ႐ိုက္တံုပါလည္း၊ ေျမာက္မွာစက္ပါး၊ တဖန္ျခားခဲ့၊ ႀကိဳးစားပန္း႐ွဴ၊ သီဟသူလွ်င္၊ ‎ဘမ္းယူေျမႇာက္ခ်ီး၊ ကုလီသီးကို၊ ေျမႀကီးတြင္သာ၊ ယာလိုက္ကာတည့္။”‎
စသည္ျဖင့္ ေက်းတမန္က ႏွမေတာ္မင္းသၼီးကေလးအား ျပန္၍ေလွ်ာက္ၾကားဟန္အေနမ်ိဳးျဖင့္ ေရးသားထားေလသည္။ ဤ ‎ေက်းေစ ေက်းျပန္ရတုမ်ားကိုေထာက္႐ႈျခင္းအားျဖင့္ ေရွးေခတ္ေရွးအခါက မိန္းကေလးမ်ားပင္လွ်င္ ကုလီပဲြကို စိတ္ဝင္စား ‎ၾကေၾကာင္းႏွင့္ ေယာက္်ားပီသမွသာလွ်င္ သေဘာႏွစ္ၿခိဳက္ၾကေၾကာင္း သိရွိရေလသည္။
ဤသုိ႔အားျဖင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ အဘက္ဘက္က အလစ္အလပ္မရွိရေအာင္ ေနရာႏွင့္ေနရာ ဆန္းျပားစြာ ဖဲြ႔ဆို ‎ေရးသားတတ္သည့္ ကဗ်ာ့ပါရဂူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာင္ငူေခတ္စာဆုိတို႔အနက္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏အမည္သည္ လြန္ကဲ ‎တင့္ရႊန္းစြာ ပြင့္လန္းျခင္းျဖစ္ခဲ့ရေပသတည္း။
———-